Soms heb je ineens zin in een moorkop. Bij mij is het probleem meer, dat ik altijd trek heb in een moorkop. Maar een enkele keer niet. Deze week wel, uiteraard.
Bij de bakker zag ik ook pepernootjes liggen. Echte. Verse. Op de achtergrond hoorde ik de goede Sint nog bleren in het winkelcentrum. De bakker moorkoppenverkoopmevrouw want alles wordt tegenwoordig aangeleverd, vroeg mij of ik een tasje wilde. En daar ging ik de fout in. Dom, dom dom. Nooit je moorkoppen door een moorkoppenverkoopmevrouw in laten pakken als je nog iets anders hebt gekocht. De moorkoppenverkoopmevrouw verkoopt moorkoppen. Als ze goed was geweest in inpakken, was ze wel moorkoppeninpakmevrouw geworden.
Maar goed wist ik veel, dus ik zei ‘ja graag’.

Eenmaal in de auto dacht ik al ‘wat raar’. ‘Wat raar dat mijn pepernootjes bovenop liggen’. Gevolgd door de gedachte: ‘welnee, een moorkop is een gebakje en een gebakje zit… jawel, in een gebaksdoosje. Maar niet deze. Zo bleek thuis. Die zaten gewoon in een zakje met een kartonnetje eronder. Niet erboven. Daar laten de pepernoten.
En zo kwam het, dat we moorkoppen hadden zónder toefje slagroom. Wel met een kwakje. Zo’n klef, zacht geworden kwakje slagroom. Met chocoladespikkels. Dat dan weer wel.
Mijn hele zaterdag verziekt natuurlijk. Want als ik een moorkop zónder toefje wilde dan had ik wel een Bossche bol genomen. Maar ik wilde een Moorkop.