Dat dochter 1.o een kopie van haar moeder is, is niets nieuws. Het was dan ook geen verrassing dat ze zeer veel interesse heeft in koken.

Kirrend kocht ik een schortje voor haar. Stuiterend van blijdschap liet ik haar helpen met beslag maken voor pannenkoeken. Door het dolle was ik, dat ze zelfs haar stoel bij het aanrecht schoof om te helpen, als ik alleen een glas water pakte. Mijn geluk kon niet op toen ze zelfs de passeermolen een machtig ding vond en oooh, kijk dat schatje lief bij de oven kijken als moeders weer eens een quiche bakte. Hoe het schatje ‘kitseneed, lekkeeeer’ gilt als ik de Kitchenaid aanzet.

Mijn geluk steeg en steeg…… ik verzon steeds meer klusjes voor haar. De mixer vasthouden, de passeermolen bedienen, poetsen als mams geknoeid had, roeren in de pannen, kruiden aangeven… oh oh oh wat waren wij gelukkig….

 

tot ze een lepel tomatensoep in mijn pan champignonsoep goot…

 

 

Ik zag mijn heerlijke soep roze kleuren (want ze roerde het meteen even door, de schat) en de tranen sprongen in mijn ogen. Een champignoncremesoepje maken is namelijk best een uitdaging met een peuter naast je en een baby in de draagdoek.

De dag daarop besloot ik mijn poppetje te vergeven. Laten we het een culinair avontuurtje noemen, een uitprobeersel. Prijs haar, dat ze initiatieven neemt. Voor hetzelfde geld heb ik een vrouwelijke Jamie Oliver in de dop naast me staan. Je kunt het niet weten!

En zo gingen we verder. Doperwtjes bij mijn quichevulling gooien, roeren…. teentje knoflook persen, ze kan nu zelfs creme fraîche zeggen! Hoe cool is dat?!

Ach kijk haar staan, mijn liefje, mijn bloedje… mijn….. wat doet ze nou? Wat zie ik in mijn ooghoek???

En ik kon nog net tegenhouden dat ze een schepje afwaswater (er stond een bakblik in de week) toevoegde aan het mengsel.