‘Weet je wat ik zo graag wil? Ik zou zo graag eens naar Paleis Soestdijk gaan’ zo sprak mijn moeder in 2007. Dat leek mij een mooi moederdagcadeautje, dus dat knoopte ik in mijn oren.

Het lot bepaalde anders en mijn moeder maakte de volgende moederdag niet meer mee.

 

Een paar weken geleden was ik bij mijn gezellige dierena..poezendokter. Zij loopt ook hard (sneller dan het licht, want ik kom haar nóóit tegen). ‘Doe je ook mee aan de Royal run?’ vroeg ze mij. Zij wel. Tuuuuurlijk. Zij wel. Gaat even op stand hardlopen. Rijdt in een enórme bak heel royaal rond en dan gaat ze nu royaal hardlopen. Waarom ook niet?

‘Nou, dat weet ik niet hoor. Ik liep van blessure naar blessure en derhalve bouw ik al 5 jaar op. Tussendoor twee zwangerschappen… echt fit ben ik al die jaren niet of nooit geweest.

‘Ja maar… je kan al meedoen met 3,5 km!’

Ik googlede wat en tja. Met mijn nieuwe hypermoderne loopschoenen (ik bleek overpronatie te hebben waardoor blessure na blessure) loop ik als een zonnetje. En wat is nou 3,5 km?

Ik besloot vriendin M. te vragen of zij misschien zin had om samen met mij te lopen.

Dat leek haar wel leuk. Mijn sportieve vriendin M. ‘Zullen we voor de 7 km gaan?’ vroeg ze lief.

En voor ik het wist schreef ik mijzelf in.

Op 30 augustus loop ik 7 km hard (of misschien iets minder hard. Maar ik loop wel) (althans.. dat hoop ik) in de tuin van Paleis Soestdijk.

Ik train dat het een lieve lust is en in gedachte zie ik mijzelf finishen. Grote glimlach, armen omhoog, kijkend naar boven

‘Voor jou, mamsie! Voor jou’ en dan hoop ik maar dat ze stiekem met me meeloopt.

Of achter me aan loopt. Handen in mijn rug en duwen maar!!

‘Ik hoop wel dat ze Finish foto’s maken’ sprak ik tegen lief.

‘Waarom? Die maakt vriendin M. wel. Ze moet toch een half uur wachten bij de finish’.

 

Van je vent moet je het hebben.