Op mijn 10e wist ik: ik ga geen dieren meer eten. Nooit meer. Ik hou van dieren en opeten… dat kan gewoon niet! De vraag die vaak naar voren komt is ‘mag je dan ook geen vis?’ eh… ik mag dat best hoor. Ik mag ook gewoon vlees. Maar ik wíl dat niet. Een vis is ook een dier en die eet ik dus ook niet op. Overigens noem je mensen die wel vis eten maar geen vlees Pescotariër.

Hoe doe je dat met je kinderen? Mogen zij ook geen vlees?

Hoezo óók niet? Wie nog meer niet dan? Nogmaals.. ik mág alles. Ik wíl het niet.

Mijn moeder liet mij destijds vrij om mijn eigen keuzes te maken.

Mijn lief was blij dat ik geen vlees at en graag kookte: kon hij eindelijk van die eeuwige diepvriespizza Margaritha af.

Maar twee vegetariërs met kinderen… hoe gaat dat?

Wij eten thuis geen vlees. Ik heb wel altijd vleesvervangers in huis en ze krijgen regelmatig vegetarische worst op brood.

Dit doe ik héél bewust: ik wil niet dat ze zich later als buitenstaander gaan zien. Ze weten niet beter dan dat ze gewoon worst eten en soms een bal gehakt. Er zijn zelfs vegetarische vissticks te koop, die schotel ik ze met regelmaat voor.

Later mogen ze hun eigen keuze maken

Dat begint nu al. Als ze bij de AH een plakje worst aangeboden krijgen, mogen ze dat gewoon aannemen. Als er op verjaardagen hapjes met vlees op tafel staan, zeggen wij daar niets over. Ze mag ze pakken en eten. Ze hoeven echt nog niet te weten waarom wij dat niet eten. Waarom eet pappa wel paprika en mamma niet? Maar waarom eet pappa geen champignons? Ze is er niet zo mee bezig nog. Sommige mensen eten het één, anderen lusten dat niet.

We besteden er simpelweg geen aandacht aan. Soms eten we ‘vlees’ bij het eten en soms niet.

Indoctrineren

Natuurlijk zou ik mijn oudste kunnen indoctrineren, maar daar ben ik zwaar op tegen. Ze moet later zelf maar beslissen wat ze wel en niet wil eten en waarom. Mocht zij vlees willen eten, dan zal ik met liefde voor haar wat {biologisch) vlees maken. Ook al gaat dat tegen mijn eigen principes in. Want een kind heeft het recht om haar eigen keuzes te maken, dat is ook een principe en die weegt zwaarder. Maar toen een vriendje laatst zei dat ze lekker een visje gingen eten, vond ze dat maar raar. ‘Dat is zielig mamma. Eten wij dat ook? Dat wil ik niet eten!’ Om te vervolgen met ‘gelukkig kun je geen koeien en paarden eten hoor, want die zijn zo lief’. Wederom hield ik wijselijk mijn mond.

Sta voor je keuzes

Het enige wat ik mijn meiden mee wil geven, is dat ze moeten staan voor hun keuzes. Willen ze vlees? Prima. Willen ze dat niet? Ook goed. We moeten elkaar respecteren zoals we zijn. Binnen het gezin, maar ook daarbuiten. Het is niet erg vriendelijk om, als iemand vlees eet, te gaan zeggen waarom je dat niet eet en wat je daar van vindt. Anderzijds moeten anderen je ook accepteren als jij dat niet wil eten.

Zielig

Dat respect, daar wringt nog weleens de schoen. Ik was net zwanger van de eerste toen iemand vroeg hoe we dat dan gingen aanpakken.

Als antwoord kreeg ik: ‘breng het kind maar een paar keer hier. Dan geef ik ze wel flink wat vlees, want wat jij doet, is zielig’.

Die mensen zie ik nu niet meer. Zo bekrompen vond ik dat! Mijn kinderen komen niets tekort.

Dit blogje is geïnspireerd op een blog van ‘Ninjamoeder‘