‘Ik heb nét een bevalling achter de rug en hoewel het herstel heel erg snel gaat en ik alweer vaak in de keuken te vinden ben, ga ik dus écht niet koken met kerst he.. Géén kerststress hier!’

‘Oke’ sprak mijn lief.

‘Dus,ik ga echt niet koken. Ik haal wel allemaal vega producten van AH Excellent en dan zien we wel’

En we zagen wel, maar proefden vooral, dat dat hele ‘geselecteerd voor de feestdagen’ toch niet helemaal je van het was. Bovendien baalde ik omdat ik mezelf niet kon onderdompelen in de wondere wereld van kruiden, groentes en al het andere fijne.

Op derde kerstdag keken vanuit de koelkast een pakje witlof met mascarponesaus en een pakje aardappelpuree met truffelsaus (met wel 0,1% truffel mensen!!) mij smekend aan. Die arme ingrediënten kunnen er ook niets aan doen, dat ome Albert niet koken kan. Dus ik pakte een ovenschaal, deed mijn best om het pakje witlof open te maken (niet met het lipje, die scheurde af), haalde de witlof uit de smurrie die voor mascarponesaus door moest gaan, sneed de witlof wat kleiner, raspte wat kaas, maakte een kaas-mosterdsausje met walnoten, dankte ome Albert dat die *@&$ chemische ’truffelsaus’ los verpakt zat en deponeerde het zakje met inhoud weg. Ik modelleerde de aardappelpuree, overstrooide het geheel met paneermeel en zette het in de oven.

Ik overzag de troep in de keuken, die vol lag met lege verpakkingen en snijplanken en messen.

‘Wat een rommel, volgend jaar kook ik gewoon lekker zelf hoor, veel fijner!’

‘graag’ sprak mijn lief.