2007. Ik werkte parttime als receptioniste, naast een deeltijd studie. Ik werkte bij een platenmaatschappij.

Zoals vaker deed mijn printer het niet. Ik belde de ICT’er, een joviale vent. Hij vroeg mij alvast de printer uit te zetten, hij zou naar beneden komen.

Het was vrijdagmiddag en ik kroop, met mijn knotje in mijn haar, ónder het bureau.

Ik deed de printer uit en ik hoorde voetstappen. Daar was de joviale ICT’er. Altijd in voor een lolletje dus ik sprak de woorden:

Een ogenblik geduld alstublieft. Uw receptioniste zit éven op haar knieën.

‘Goedendag receptioniste…. Ferdi Bolland hier!’

Ooooh k.. ooh k.. ooh k..

Ik wist niet hoe snel ik overeind moest komen, stootte daarbij mijn hoofd.

Snel krabbelde ik overeind en met mijn rode hoofd en scheve knotje stond ik oog in oog met Ferdi Bolland. Hij keek op zich niet héél erg vrolijk.

‘Wat kan ik voor ú doen?’ zei ik. Uiteraard legde ik van de stress de klemtoon verkeerd.

Daar kwam de joviale ICT’er aangelopen.

‘ik duik even onder je bureau’

zei hij.