‘Waarom ga je nu al weg? Je hebt pas over een kwartier de afspraak en ze lopen toch uit en.. het is 1 minuut lopen’ sprak mijn lief.                                                    ‘Nou, nee, ik ben er toch liever eerder. Ze lopen zélden uit en hoe eerder ik aan de beurt ben, des te eerder ben ik terug en des te eerder ben jij weer op je werk’ was mijn antwoord.

En daar ging ik. Veel te vroeg. Ze zouden uitlopen. Dat gebeurt altijd. Daar waar je flink tegenop kunt zien, dat loopt het meest uit. Doen ze expres. Zodat je, als je aan de beurt bent, denkt ‘Aaah, gelukkig!’ waardoor het geheel een plezante beleving wordt.

Wachten

Ik wist heus wel dat ik lang moest wachten. Heerlijk. Ooit huisvrouw geweest met twee kleintjes? Nou, dan is de wachtkamer een fééstje. Eindelijk eens rustig een boekje lezen. Of gewoon lekker staren. Naar een plant of zo. RUST. STILTE.

Eenmaal binnen besefte ik… woensdagmiddag. Wie zijn er vrij op woensdagmiddag? Juist.

Wie gaan massaal naar de tandarts op woensdagmiddag? Juist.

Rondvliegend plastic

Daar zat ik dan. De duplo blokjes vlogen mij om de oren, pa en ma zaten uiteraard ‘rustig’ (voor) te lezen. Ik niet. Mijn telefoon durfde ik niet te pakken want ja, er zit zo een barst in je schermpje met laagvliegend plastic. Op dat moment kwam er nóg een kind binnen. Die ging voor de plant zitten. Nu had ik niets meer.

Uiteraard liep de tandarts uit.

Na een twintigtal minuten in de hel de wachtkamer, werd ik geroepen. ‘Gelukkig’ dacht ik. Het was gewoon een plezante beleving om weg te mogen uit deze wachtkamer.

Ik nam plaats in de stoel

Een kort gesprekje met de tandarts en ik mocht gaan liggen. Net lag ik met mijn mond open, de neusgaten van mijn tandarts er dreigend boven, toen de assistente binnenkwam. ‘Hoelang ben je met die oudere vrouw bezig?’ vroeg ze. ‘Mwaaah, een minuut of 20’ sprak de tandarts. Zijn neusgaten bewogen.

‘Hállo! ik lig er gewoon bij hoor!’ mompelde ik. Er werd gelachen. ‘Nee joh, das een vrouw van dik in de 80 waar we t over hebben’. Ik haalde opgelucht adem.

‘Scheelt zeker drie jaar met jou, maak je maar niet druk’.