Wat doe je nu zoal op een dag?

Het is een veelgehoorde vraag aan mij. Want ja. ‘Je zit zeker de hele dag op de bank‘? Op de een of andere manier is dat het beeld wat men heeft bij een thuisblijfmoeder. Een moeke die met ongewassen haar in een huispak op de bank zit, zonder make-up.

Niets is minder waar en mijn huis is niet zo spic en span als ik zou willen, al hou ik dat natuurlijk wel bij en is het wel gewoon schoon. Geen paniek hier bij onverwacht bezoek.

Overdag ben ik voornamelijk bezig met de meiskes. Spelen, liedjes zingen, knutselen… en ik geniet ervan! Hoe heerlijk is het, om zonder na te hoeven denken over wat er allemaal moet, gewoon lekker te tutten met de kinderen?

Tussendoor besteed ik uiteraard wel wat tijd aan het huis, de kinderen spelen dan zelf, dat moeten ze ook leren. De oudste is nu drie en helpt graag mee met poetsen, loopt ze achter mij aan het haar poetsdoekje 🙂

Ik heb een scala aan ‘uitstapjes’ die allemaal in meer of mindere mate regelmatig de revue passeren, waarover later meer. We doen dagelijks boodschappen en ik kook zo’n 6 dagen per week vers en gezond. De 7e dag is vaak een diepvriesbakje met iets gezonds en een enkele keer patatjes.

Ik probeer er elke dag even uit te gaan, al is het maar even de eendjes voeren.

Al met al kan ik nu zeggen dat ik geniet.

Het eerste jaar

Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit weleens anders is geweest.

Het eerste jaar van zo’n kinderleven vind ik loodzwaar. Bij de eerste werkte ik toen nog en regelmatig werd ik gillend gek van alles wat ik moest doen, ook na een nacht geen slaap.

Bij de tweede was het iets anders, ik kon toen stoppen met werken. Helaas was ook bij nummer twee het eerste jaar zwaar, althans, dat vond ik.

Ze huilden veel en ik wist me vaak geen raad. Zat uren en uren met een baby op schoot want in bed slapen dat deden ze niet. Laten huilen? Dat is niet mijn opvoedingsstijl, ik ben daar zelfs op tegen! Maar ondertussen zat ik wel… met een aandacht vragende peuter en een baby.

Het viel mij op dat weinig ouders volledig beamen wat ik zeg en sommige ouders kijken me aan alsof ze water zien branden.

Volgens mij zijn niet alle moeders even eerlijk over de zware fases in dat eerste jaar. Het zal best zo zijn dat het bij de een heftiger is dan bij de ander, maar… nou ja.

Is het schaamte? Is het een gevoel van falen? Is het dat je minder van je kind houdt als je zegt dat je het zwaar vindt?

Ik vind van niet. Elk kind is anders, elke ouder is anders, iedereen ervaart het anders.

Maar wat ben ik ontzettend blij dat ik door die eerste zware tijd heen ben. Genieten maar! Met volle teugen.

Werken? Dat kan altijd nog.

Heb jij kinderen? Herken je mijn verhaal? Wees eens eerlijk? Ik lees het graag hieronder in de comments!