Moeders, waar zijn wij mee bezig?

Op twitter viel ik gisteren in een discussie. Een vrouw ontdekte #meenaarschool waar moeders foto’s van broodtrommeltjes posten, om elkaar zo te inspireren om leuke, gezellige en gezonde broodtrommeltjes klaar te maken voor het kroost. Ik volg dit al een tijdje met veel interesse. Fijn dat er tegenwoordig zoveel aandacht besteed wordt aan gezonde voeding. Er zijn zóveel kinderen met overgewicht.

Zielige kinderen

Tot een moeder twitterde dat deze moeders alleen maar foto’s online zetten om te imponeren, dat het pretentieus zou zijn. Het ging van kwaad tot erger, ik las zelfs iets over ‘arme kinderen’.

Sinds wanneer zijn kinderen wiens ouders tijd besteden aan broodtrommels zielig? Kinderen die altijd maar ongezond eten, die zijn zieliger, me dunkt. Maar, daar gaat het mij nu niet om.

Waar het mij om gaat is dat het blijkbaar nodig is, om mensen die zaken anders aanpakken, de grond in te boren.

Al snel werd er een link gelegd naar thuisblijfmoeders ‘moeders met teveel tijd’  en zelfs uitkeringstrekkers.

Ik ben zo’n thuisblijfmoeder. Geen uitkeringstrekker. Ons gezin heeft genoeg aan het inkomen van mijn man.

Derhalve besloot ik mijn drukke baan op te zeggen. Zodat ik volledig voor onze kinderen kan zorgen. Ik heb al eerder gezegd: daar kun je het mee eens zijn, of niet. Maar wat maakt het uit? Ik doe wat mij het beste lijkt en ik hoop dat jij dat ook doet.

Leven en laten leven

Waar het mij om gaat is de jaloezie welke onder moeders heerst. Of je nu creatief bent, veel knutselt, tijd besteed aan gezonde voeding, kortom, zodra je je kop boven het maaiveld uitsteekt, wordt deze eraf gehakt, door de andere moeders die dat niet doen. Hoe triest is dat? Waarom kun je niet gewoon blij zijn voor elkaar? Veel van mijn vriendinnen werken. Ik vind het bewonderenswaardig dat ze dat allemaal kunnen combineren.

Zij zijn blij voor mij omdat ik nu doe wat ik het liefste doe: voor mijn kinderen zorgen. Daarmee zeg ik (en vele andere thuisblijfmoeders) niet dat moeders die dat niet doen, slechte moeders zijn.

Onzekerheid

Volgens mij komt dit alles voort uit slechts één gevoel: onzekerheid. Wat zou anders de reden zijn dat je moeders die de zaken anders aanpakken dan jij, de grond in wil trappen? Waarom zeuren op een kek broodtrommeltje, op een gave traktatie of leuke surprise? Waarom waarom waarom? Is dat wat je je kinderen mee wilt geven? ‘Iedereen die dingen anders aanpakt, daar kun je overheen zeiken?’

Tegen al deze relzoekende moeders zou ik willen zeggen

Accepteer jezelf hoe je bent. Je kinderen vinden jou toch wel de liefste en leukste, echt!