Pesto.

Heerlijk! Veel basilicum, knoflook, olijfolie, parmezaan en pijnboompitjes. Lekker.

Jum.

 

Ik mijn vorige blog noemde ik mijn verse pesto met verse pasta.

Nu moet ik u iets bekennen. De pesto.. was eigenlijk geen pesto.

Ik ben als werkende, kokende, bloggende moeder, soms een tikje chaotisch. Vaste prik bij ons: mensen komen eten, Kimske slooft zich uit, manlief loopt naar de AH om *noem maar wat* te halen, want dat was ik vergeten.

Nu was ik laatst verse pesto aan het maken, maar dan de rode variant. Deze is hetzelfde als deze maar dan met zongedroogde tomaten.

Heel senang stond ik de basilicum te plukken, te vijzelen, tomaatjes te hakken, olijfolie toe te voegen en knoflook te snijden (want persen, daar doen we niet meer aan. Kijkend naar dochter denk ik: genoeg van persen)… en ja. daar bleef het bij. Want nee, we hadden geen parmezaan. En ook geen pijnboompitjes. He_le_maal niets. Maar ik had wel verse pasta. En een hele fijne wijn. En honger. Vooral dat laatste.

Ik sneed een extra teentje knoflook en vijzelde dat het een lieve lust was.

Daarna kookte ik de verse pasta (waarover later meer.. nog meer ja), goot de pasta af, voegde het mag_de_naam_pesto_niet_hebben_PESTO toe en gooide er een flinke lepel creme fraîche bij. Ik leukte alles op met veldsla en, omdat de Stoere Man anders gaat huilen, raspte wat gewone kaas (ja.. sorry).

Het geheel diende ik op.. de Stoere Man nam een hap en… sprak de woorden: ‘dit is echt heel erg lekker’. Dat had ik al eens gezegd he? Ja… maar dat zegt hij dus echt nooit. NOOIT! Dus dat mag best tweemaal geschreven worden dan.

U snapt, de pijnboompitjes en parmezaan werden niet gemist….