‘Zozo, dat is wel achterstallig onderhoud hier he… ‘ waren de eerste woorden die ze sprak. Doelend op de kattenharen op de vloer en de wasmand die niet leeg was. Want verder zag het huis er gewoon tiptop uit.
Ik mompelde iets over een heftige tijd, met ziekenhuisopname enzo. Maar daar had ze geen boodschap aan.
‘Ik zet je man wel even aan het werk’ sprak ze samenzweerderig.

De toon was gezet, welkom in je kraamweek!

Zo stond mijn man te stofzuigen en, omdat ik bedrust moest houden wegens allerhande ellende, gooide ze maar een mand te vouwen wasgoed leeg op mijn bed ‘zo, anders voel je je ook zo nutteloos’.

Achteraf had ik er natuurlijk iets van moeten zeggen. Of manlief. Maar we waren te overdonderd van alles.

Het hoogtepunt, waar iedereen het over heeft: ‘de fruitsalades van je kraamhulp’. Ooh en ik hou zo van fruit!

Ik besloot een stille hint te geven en toen zij vroeg of ze nog iets voor mij kon betekenen,  gaf ik aan dat ik wel trek had in wat vers fruit. Een geschild appeltje ofzo. Nou, dat heeft ze begrepen: ze gaf mij een appel mét een schilmesje.

En zo kwam het, dat ik op de laatste dag, zelf maar een glaasje versgeperst sap maakte. ‘Heb je voor mij ook een glas?’ vroeg ze.

Zelf vond ze dat ze zeer bekwaam was en drukte mij bij het afscheid op mijn hart: ‘vul alsjeblíeft het evaluatieformulier in! Ik kom
graag kramen bij je tweede!’

Met een grote grijns zei ik, dat ze niet bang
hoefde te zijn. Ik zou het formulier zéker invullen.

Bij dochter twee kwam er een andere, goede kraamhulp 🙂

Vertel eens… hoe was jullie kraamhulp?