Helemaal in de war was ik als mijn juf iets opschreef en zei: rechts op het bord.. das dus links voor jullie.. ehm.. nee, rechts voor jullie en links voor mij….
Wie heeft dat ooit verzonnen? Dat links links is en rechts rechts. Politiek gezien snap ik het prima. Links is sociaal en rechts.. ehm… nouja.
Als kind vond ik het links-rechts uit elkaar houden altijd een lastige bezigheid. Hoe kon mijn rechterhand nou links zijn voor degene tegenover mij? Dat soort vragen.

Nu ik volwassen en bijna belegen ben, heb ik het nog altijd moeilijk met deze kwestie.

Voorbeeldje? Belooft u niet te lachen?

Goed. Dan nu.
Lief bracht mij naar de bus.
‘Moet ik hier rechts?’
‘Neehee, links!’
‘Oke’
…….
‘Hee, je gaat de verkeerde kant op!’
‘Ja maar jij zei links!’
‘Ja das dus die kant op!’
‘Nee das rechts!’
En dat ik dan serieus naar mn handen kijk, eerst bedenk ‘als ik nu zou moeten schrijven welke hand gebruik ik dan? ohja, das dus rechts.

Met rijles was het vroeger al een drama. ‘Naar rechts…..andere rechts’
Ik moest met afrijden mijn linker duim en wijsvinger op het stuur houden zodat er een L verscheen. Van links ja. Maar dat vergat ik dan weer, waardoor die examinator maar wees en zei ‘die kant op’.
Zo zit ik nu dus vaak naast lief. Te wijzen en te die-kant-op-en.

Het is vast, allemaal de schuld van mijn juf.

Het valt allemaal niet mee. Het schijnt, dat meer vrouwen hier last van hebben, klopt dit, dames?