Als kind vond ik versgevallen sneeuw altijd geweldig. Zo’n mooi dik, strak pak over het land. Ik vond het altijd erg jammer dat mensen daar gewoon doorheen gingen lopen. Zo vernielden ze immers dat mooie strakke pak. Ik deed altijd mijn best om vooral ín de voetstappen van een ander te stappen, zodat ik zelf geen nieuwe afdruk hoefde te maken.
Groot was mijn ergernis als iemand door onze tuin liep. Kinderen ofzo die dan ‘inbraken’ om sneeuw voor een sneeuwpop te jatten.

Deze tic heb ik blijkbaar nog steeds; ik geniet van onze witte achtertuin, weiger de kat naar buiten te laten en, misschien wel heel erg dit: ik sta voor het keukenraam te waken dat kinderen geen sneeuw van mijn auto grissen. Mijn auto staat op de oprit en dat maakt het allemaal nog erger; dan komen ze ín de tuin en vernielen ze het mooie pak.

Ach ja, ik ben erg.

Overigens heb ik altijd een hekel aan mensen die aan mijn auto zitten, zeker met handschoenen aan; dan kunnen er krasjes op komen door die metalen haakjes..