Bij een standaard woning horen standaard dingen. Containers bijvoorbeeld. En dat is een lastig karweitje. De groene komt de ene donderdag, de grijze de andere. Maar op feestdagen zoals hemelvaart, komen ze weer woensdag. De papiercontainer komt iedere eerste zaterdag van de maand. Afgelopen zondag was het 1 juni. Ik kan me nog herinneren dat ik tegen lief zei, dat de papiercontainer dus zaterdag weer werd geleegd.

En zo lag ik gisteren nog in bed. Vroeg lief wat hij hoorde en keek uit het raam. Uiterst relaxed zei hij: ‘ooh, vedorie, de containers’. Ik dacht al drie stappen verder en vroeg hem om snel wat aan te trekken en naar buiten te gaan. Lief dacht, dat hij dat nooit zou redden en ging met mij een soort van discussie aan. Toen reed na een lange tijd inderdaad de wagen weer weg en was Kimske niet zo heel gelukkig.
Een klein half uur later had ik gedouched, Even in mijn ondergoed nachillen met de Viva, hoor ik verdorie wéér die wagen. Jazeker: de straat naast onze straat was aan de beurt. Lief, die zijn kleding al aanhad, begon wederom: ‘dat redden we toch nooit’, waarop ik bedacht, dat ik dit klusje beter zelf kon klaren. En zo schoot ik in mijn roze broek, mijn groene birkies en een shirtje. Ik rende naar beneden, gooide nog net die handdoek van mijn haar af en rende met de container door de straat. Als een bezetene. Als een ware tokkie.

Maar hee, we hebben nu wél een lege container. Dat dan weer wel.

Het moraal van dit verhaal: once a tokkie, always a tokkie