Terwijl we met 4 boodschappentassen de Super uitliepen, had ik nog nét niet alles wat ik nodig had voor mijn rijsttafel. En dus gebiedde ik lief dat hij maar vast naar de auto moest en dan zou ik naar de AH gaan. Voor filodeeg. ‘Neem ook stokbrood mee’, sprak lief. En dat was een goeie van hem. Stokbrood. Ik vroeg hem nog of hij deze keer wél bleef wachten, want laatst reed hij zomaar naar huis en kon ik die 2 straten helemaal lópen. Hij beloofde plechtig te wachten. Eenmaal in de AH zocht ik mij het ongans naar filodeeg, vond het ook nog eens in het in ’t vriesvak en kwam een collega tegen. Babbel de babbel gezellig oh zeker. Ik liep langs het stokbrood naar de kassa. Ik wist dat ik iets vergat. Ken je dat gevoel? Dat knagende gevoel dat je iets vergeet maar je weet niet wat. Meestal heb ik dat knagende gevoel, als ik iets vergeet wat ik niet iedere week koop. Wattenstaafjes ofzo. Dat je dan een week het gevoel hebt dat er prut uit je oren komt, omdat jij een nietszeggend knagend gevoel hebt. Maar dat was vorige week al! En toen liep ik nog even snel voor sluitingstijd de AH binnen om 3 bakjes met wattenstaafjes te kopen. Zodat dat niet meer kon gebeuren. Dus dat kon het niet zijn, terwijl ik toch even onzeker naar mijn oren greep.
Soms is het zo, dat als je iets ziet, dat je dan weet wat je vergeet. Zo liep ik naar het vak met wattenschijfjes (ook zoiets). En wat zag ik tot mijn grote verbazing??? Alsof de hemel naar beneden kwam. Zo mooi. Alle John Frieda haarproducten in de aanbieding!!!! Ik als krullebol (is je moeder thuis haha. Nee, dies dood.) zweer bij de JF producten. Maar duur! DUUR! Dus ja, aanbieding. Ik laadde mijn mandje vol terwijl ik bedacht hoe ik lief ging vertellen dat er 30 euro van onze gezamelijke rekening af werd geschreven, ten bate van mijn weelderige bos krullen. En zo toog ik naar de kassa. Ik rekende af, liep naar de auto. Deed de auto open, begon overdreven blij te gillen dat ik zóóó’n mazzel had, vroeg of lief nog wist hoe ik altijd liep te kloten met dat pluishaar en hoe dat sinds een paar maanden niet meer voorkomt, zodat ik een bruggetje kon slaan naar die broodnodige aankopen in mijn tas.
Hmhm, humde lief. ‘Was er nog stokbrood?’ vroeg hij. ‘Weet ik veel’ antwoorde ik en ging zitten. ‘oooooh, stókbrood’, viel het kwartje. En zo liep lief weer terug naar de AH, ik zat in de auto. En vroeg me af of het heel ernstig zou zijn als ik alvast naar huis zou rijden, om mijn haar te wassen ofzo.