Ik hou niet van zuurkool. Nooit gehouden ook. Mijn moeder was er verzot op. Hoezo wintergroente? Kan prima in juli hoor!

Maar goed, elke week at ik zuurkool mee, meestal met ananas ofzo. Een voorafje was altijd: aardappels met boter. En die aardappels waren dan eerst in het pannetje met zuurkool geweest en dat was heerlijk.

‘Wacht maar tot je het huis uit ben, dan smeek me me voor bieten en zuurkool’ zei mijn moeder ooit. Maar als ik bieten zie lopen nog steeds de rillingen over mijn rug. Maar zuurkool… oftewel: die aardappeltjes vooraf…
Zo kwam het dat ik tante_M belde toen ik in de supermarkt stond. Hoe mama haar zuurkool maakte. Ze wist niet dat ik van zuurkool hield. ‘Doe ik ook niet! Ik vind het vies vies vies, maar tóch heb ik behoefte om het te maken en wellicht te eten. Heimwee zeg maar. En als ik het niet wil, dan lief wel. Lief vindt zuurkool lekker. Heel lekker. Dat zei hij ooit toen hij smulde van een bordje zuurkool bij mijn moeder. Hoe mama zuurkool maakte was dus de vraag. Wist ze ook niet precies, maar met haar recept en mijn herinneringen, wist ik wat te brouwen. Vooraf smullen van die aardappeltjes met boter. Dan stampen.
En toen gebeurde het.
De geur, die ik oh zo vertrouwd vond, wekte dezelfde afkeer op.
Voor lief! Dacht ik, want lief houdt wel van zuurkool, dat zei hij ooit.
Lief biechtte op dat hij dat zei bij mijn moeder, ómdat mijn moeder zuurkool had gemaakt. En dan is het zo lullig om te zeggen dat je er niet van houdt.

Daar sta je dan, met je pan zuurkool. Geen zin in. Maar weggooien, das ook zonde.
Nu heb ik de zuurkool in kleine porties ingevroren. Voor het onwaarschijnlijke geval dat.