Ik heb er al veel over gelezen, over een bol/bal, waar je een gebruikt plastic tasje uit kan halen, die anderen erin hebben gedaan. Handig! En goed voor milieu! Erop vertrouwende dat iedereen alleen schone tasjes doneert, natuurlijk.

Afgelopen week was ik in een natuurwinkel. Ik had een grote schoudertas bij me, waar die 5 boodschapjes van mij makkelijk inpasten. Ik kwam tijdens het inpakken, een plastic AH tas tegen.
Meteen begon mijn juf_dus_voorbeeldfunctie_hartje harder te kloppen. Ik ga een tasje doneren! Hoezee!
Ondertussen keek ik even wat mijn voorgangers gedoneerd hadden. Dat waren van die karige, veel te dunne, die je meestal op de markt krijgt en snel scheuren plastic tasjes. Van die tasjes waar je de uitgeschepte keutels van de kattenbak nog niet in wil deponeren wegens scheurgevaar.

Dus ik voelde mij echt wel een hele goeie weldoener dat ik zowaar een degelijk tasje doneerde. De vrouw achter de kassa begon een verhaal over hoevaak men op zoek is naar een degelijk tasje, maar dat er alleen maar pulp in die bol te vinden was, waardoor mensen alsnog een gewoon tasjes moesten kopen.
Ik groeide nog een metertje of tien de lucht in van voldoening. Ik meldde de vrouw dat ik thuis tig AH tasjes heb liggen, maar dat ik ze, op deze éne na, altijd vergeet mee te nemen. Aangezien ik hier nu in de buurt werk, kom ik hier vast vaker en dan zal ik al mijn overtollige tasjes weer meenemen.
‘Niet teveel hoor mevrouw, anders grijpt u straks zelf mis!’
Nou zal dat niet zo snel gebeuren, want ik heb écht tig tasjes. Vaak ook in de auto, maar daar heb je niet zoveel aan he, als je al in de winkel staat.

Enfin, ik liep met een trots gevoel naar mijn auto toe. Het gebruik van de auto heb ik vandaag mooi gecompenseerd door met mijn tasje een bijdrage te leveren aan een schoner milieu en dus trapte ik es ff extra hard op ’t gas.

Bijna was ik thuis, toen ik besefte dat ik nog wat andere spulletjes moest hebben en toog met mijn volle schoudertas de AH in. Alwaar ik laadde en laadde… en betaalde… en…
Ja hoor. (*@&$)@&!^#( paste allemaal niet meer in mijn _oh_zo_handige_schoudertas_

Ik zocht nog even in die tas maar helaas… Hoe kon dat nou! Ik weet zeker dat ik gister een tasje extra had ingepakt… En kijkende naar de boodschappen die al in de tas zaten, schoot me weer te binnen dat ik t tasje had geschonken aan de tassenbal.

Oh.

Dus.

Tja.

‘Doe mij maar een tasje erbij, m’vrouw!

In de auto zat ik schuldbewust naar het nieuwe tasje te kijken. ‘Zo heeft t natuurlijk geen nut he!’
En van woede en teleurstelling, trapte ik het gas maar eens extra hard in. Immers zou ik morgen ook dít tasje weer doneren.