Ik twijfelde de hele dag al een beetje. Ik had namelijk best een baaldag. Maar… zou ik het nog kunnen? Als je iets al een tijdje niet meer doet, is dat altijd maar de vraag.
Terwijl ik de auto parkeerde en dacht aan het eten van vanavond, was die gedachte weer een beetje weggezakt.
Ik wikte de boontjes en woog de tomaten, liep al wikkend en wegend maar dan op een andere manier door. Zou ik..? Zou ik niet..? Wat zou ik lief moeten vertellen! Eigenlijk verdient hij het niet zo behandeld te worden. Maar… de drang is zo groot!
Bij de tijdschriften probeerde ik mijn gedachte te verzetten, maar het was moeilijk. Heel even lukte het me, maar als snel was de drang terug.

Eenmaal bij de kassa stond ik weer: kan ik het wel? Wil ik het echt? Krijg ik later geen spijt? Zou het nog net zo lekker zijn als vroeger of misschien… wel lekkerder? Oh hemel wat een gedoe.
Ik keek naar de veel te jonge maar very very good looking kassaknul en besloot ter plekke dat ik het gewoon maar weer eens moest doen! Mezelf weer eens lekker laten gaan.
Ik haalde nog even diep adem, keek om of ik niet betrapt kon worden en daar ging ik dan.

In de auto begon ik al een beetje te kwijlen, ik twijfelde geen moment meer. Als een beest trok ik het papiertje los en nam een hap.

Oh goddelijk. Heerlijk.

Lief hoeft hier helemaal niets van te weten. Uiteindelijk doe ik dit alleen mezelf aan. We zijn samen aant lijnen, maar vrouwen hebben wel vaker op onverklaarbare wijze ineens een kleine stijging int gewicht. Das net zoiets als met geld, dat op dezelfde onverklaarbare wijze inééns weg kan zijn.
Tja.

Ik keek genietend om me heen en zag het kookboek van Sonja Bakker liggen..s-sorry… Son!