Vorige week was mijn opa alweer 5 jaar overleden. Mijn lieve Opa, Oopsie.
Dat bracht mij terug in de tijd. 5 jaar geleden. Ik woonde nog bij mams. Ik had maatje 36 (niet teveel meer aan denken Kimske) en net een hondje uit het asiel gehaald: Dinkey.
De grootste ergernis in die tijd was dat ik bieten moest eten als mams dat op tafel zette. Ik woonde immers weer thuis dus tja. Ik kookte soms wel voor mezelf hoor, maar vond het toch ook wel makkelijk.
Een paar maanden na mijn opa’s overlijden, ontmoette ik mijn lief. Het was fijn om hem toen tegen te komen. In diezelfde tijd ontmoette mijn moeder ook haar vriend. Bizar, moeder en dochter, tegelijk in een nieuwe relatie. Die periode met mama, de laatste periode dat ik thuis woonde, was mooi. Warm, lief, gezellig. We wisten beiden dat het nu snel zou gaan. We waren er allebei wel aan toe dat dochterlief zelfstandig ging wonen, maar we koesterden de laatste periode samen.
Zoals verwacht, gingen lief en ik snel (na 2 mnd!) samenwonen. Mama’s vriend trok bij haar in en een nieuw leven begon. Moeder en dochter kregen een andere band. Hechter nog dan hij al was. Afstand deed ons goed.
We zijn nu 5 jaar verder. Inmiddels heb ik het contact met mijn vader verbroken, is mijn geliefde oom veel te jong overleden en amper een half jaar daarna mijn moeder en ons hondje, Dinkey. 5 jaar. Wat is nu 5 jaar.
Mijn veilige leven van toen, is weg. Het is verdwenen.
————————————————-
Gelukkig is daar ook een ander warmte, veiligheid voor teruggekomen, waarvoor veel dank aan mijn lief die mijn bijstaat en oneindig veel geduld met me heeft. Hij vangt me op waar nodig, wanneer ik maar één persoon nodig heb, mijn moeder.
————————————————
Voor de opdracht Klik Daar kun je tevens de spelregels vinden.
ook een heftig verhaal ik moest wel even slikken……gelukkig is daar je lief….. je thuis en je geborgenheid.
heel goed geschreven deze wow verdwijnen.
ik geloof echt dat het een gecontinueerde lijn is. leven. mooi!
Wat een ontroerende WoW, Kim. Hard om zo je moeder en hondje te moeten verliezen. Ik had dat ook met mijn moeder en, drie jaar terug, met mijn broer.
Waarom heb je de relatie met je vader verbroken. Dat zal wel een heel behoorlijke achtergrond hebben. Ik vraag het omdat ik mijn vader vanaf mijn 17e niet meer heb gezien (hij vertrok). In 2001 is hij overleden. Zulke verhalen pakken mij altijd flink aan.
@Plato: je mag altijd vragen, maar als ik het in het openbaar wilde gooien, had ik t erachter gezet, sorry….
Pas wanneer je op een rijtje zet wat er allemaal is gebeurd kom je erachter hoe lang 5 jaar eigenlijk is… Dingen verdwijnen nooit werkelijk, wel?
Welkom bij de WoW Kim. Heel mooi geschreven. Je hebt al van teveel mensen afscheid moeten nemen helaas. Gelukkig is daar je lief!
Welkom bij de wow Kim. Je eerste bijdrage is inderdaad erg heftig. Afscheid nemen, het went nooit, maakt niet uit om welke reden je afscheid neemt
Och, jij ook al je moeder zo vroeg verloren. Ik mis mijn moeder ook heel erg. Helemaal als er iets is gebeurt, leuk of niet leuk. Je wilt dat graag kwijt of delen. Ik kan best jaloers zijn als ik vriendinnen hoor vertellen over hun moeder, dat ze gezellig dit of dat hebben gedaan. Grrr.
Nou meis, gelukkig heb jij lief.
Maar vergetn kan ik haar echt niet. Elise
Hoe herkenbaar. Ik denk ook wel eens terug aan de afgelopen jaren en als ik dan bij elkaar of tel hoe heftig die waren, vind ik het knap dat ik niet grijs ben geworden haha.. Manlief tegengekomen, binnen 5 maanden gaan samenwonen (voor mij aan de andere kant van de provincie), zelf twee zware operaties gehad en 4 keer ziekenhuis, mama weer ziek en uiteindelijk dood, contact met mijn biologische vader verbroken, contact met biologische moeder weer wat opgepakt..hoe ingewikkeld. En dan is daar altijd weer mijn manlief en een aantal vriendinnen. Hoe fijn 🙂
Veel overeenkomsten, das duidelijk!
Heb je m’n mail gehad?
Grtz 🙂
De herinnering blijft en met de pijnlijke blijven ook de goede. Zo verdwijnt eigenlijk niets echt zolang de herinnering voortleeft.