Noot vooraf: dit is een ‘en toen en toen entoen’ blogje. Gewoon omdat ik ook wel eens wil ervaren hoe dat is. Een nietszeggend logje over een nietszeggende gebeurtenis waar waarschijnlijk niemand op zit te wachten. Een logje, zoals in blogland veel te veel van zijn. Voel je vooral niet aangesproken, vaste bezoeker, ik heb het niet over de gezellige blogjes, maar over die saaie, weet u wel. ‘En toen ging ik spruitjes maken maar ik was mijn mesje kwijt en gelukkig was de snackbar open…’ zulke logjes. Die schrijft u toch zelf niet? nee, dus niet aangesproken voelen.

Goed, komt ie he. Hijs wel ranzig, trouwens.

Ja. En dan kom je dus thuis. Hondlief wordt een dagje later ook weer opgehaald. Ondertussen zit je nog in je ‘hoera, vrij!’ roes. We gingen hondlief ophalen bij het pension, hondlief blij ons weer te zien natuurlijk.
Even afrekenen, vragen hoe t ging, nog bijzonderheden? nee geen bijzonderheden en zo vertrok familie doorzon weer naar huis.
Hond gaf aan een plasje te willen. Een héle gróóóte plas. Dat was an sich wel raar natuurlijk. Ik verweet van binnen het pension dat hij niet goed is uitgelaten. Note to myself: dit de volgende keer melden!
We zaten in de auto, ik keek even om en ja. Er hing een ranzige groene druppel aan de pielemans van hond. Lekker vies maar baarde me ook zorgen. Dus onderweg dierenarts bellen, die had t over een ontsteking maar kans was groter dat ie naast een teefje zat in het hokje. En ja, daar reageren hondjes die amper teefjes zien wel op. Niets aan de hand dus, extra doekje eronder en verder rijden.

Ik keek nog eens om en.. hondje had diarree. Het eerste dat me te binnenschoot was, ‘goddank zijn we niet met mijn auto’ maar die gedachte werd overschreeuwd door een tierende lief.
Lopend met de hond zette ik mijn tocht naar huis voort. Toch een dik half uur lopen. gelukkig kwam lief met mijn auto ons ophalen. Hond hield t droog. Nu gaat het weer beter.

Jees wat is deze manier van schrijven dodelijk saai zeg. Maar goed, je moet alles een keer gedaan hebben in je leven 😉