Daar stond ik, in de rij om mijn EHB’s af te rekenen, in een warenhuis. Nee, ik ga geen reclame maken.

Hintje? Ok, een hintje. twee letters uit de naam van dat warenhuis: een V en een D.

Enfin, daar stond ik weg te dromen hoe ik straks de meest lekker kopjes koffie ging serveren in deze EHB’s. Mensen willen alleen nog maar bij ons koffie drinken! Polkadots zijn zó passe(moffelt eea. weg)! Nee, dit is hip! Poezen zijn hot!! Vooral op een beker! Ik ben de juf met de EHB! Speciale afwasmiddel moest er komen om de EHB’s te wassen. Noooooit met schuursponsje, zou ik lief 100x moeten opdragen. Maar lief zou het begrijpen, poezenfreak als hij is.
Daar, in die rij, werd ik ineens wakker. Mijn oog werd getrokken door hetgeen de vrouw voor mij in haar handen had: een doos.
Niet zomaar een doos, maar een enorm sjiek doosje. Zwart, niet te groot, niet te hoog, een elegant klein doosje. Er zat, aan haar houding te zien, iets in dat zwaar was. Ik werd HEEL nieuwsgierig naar de inhoud van dat doosje, maar, ik kon me inhouden.

Totdat…
Ik bovenóp dat doosje iets zag staan. Een felle oranje sticker met letters en slechts één cijfer:
‘Nu slechts… 9 euro!’
Zonder dat ik er wat aan kon doen, begon ik een beetje te kwijlen. Zo’n mooi doosje, met iets erin want het leek dat de vrouw het zwaar vond, voor máár 9 euro! Ik wilde het bijna uit haar handen grissen, toen ik me bedacht dat ik mijn handen vol had met de EHB’s.
Ik besloot de EHB’s op de toonbank neer te zetten, brieste vriendelijk ‘van mij van mij van mij’ naar de kassajufoma en besloot het warenhuis af te struinen naar De Doos. Op de afdeling waar ik stond, kon ik het doosje niet meer vinden. Een etage lager ook niet en de onderste etage waren alleen kampeerspullen, dus geen kans dat daar een mooi sjiek doosje zou liggen. Met tranen in mijn ogen liep ik terug naar de kassa, waar ik zag dat de lange rij eindelijk weg was. Ik kon nog nét zien hoe Het Doosje ingepakt werd. Een KaDoos! Misschien wel voor mij! Misschien dacht de vrouw voor me wel ‘goh ik voel wat druppelen in mijn nek, is mijn achterbuuf aan het kwijlen? Weet je wat, ik geef haar Het Doosje met Geheime Inhoud’.
Maar helaas. Het KaDoosje werd in een tasje gepropt. Een vrij klein tasje. Dit verdient Het Doosje niet. Gelukkig zag de oma achter de kassa dit ook en frommelde het te kleine tasje weg, om een grotere te pakken.

Nu was ik aan de beurt. U moet weten, dat ik een pokkehekel heb aan verfrommelde, tweedehands tasjes. De vrouw scande mijn EHB’s, mijn grote vriend de pas mocht weer even door een gleufje, dan issie ook weer blij, en ik kon gaan. Of ik er en tasje bij wilde. Uit afkeer van verkreukelde tasjes wilde ik bijna ‘nee’ zeggen, want ik wist vrij zeker dat ik natuurlijk dat tasje kreeg. Net op tijd bedacht ik mij. Ik besefte dat ik mijn EHB’s geen grotere dienst kon bewijzen door ze in het tasje waar De Doos ingezeten heeft, te vervoeren. Zo had ik toch een beetje het idee dat ik bij het doosje was….

Tot op de dag van vandaag ben ik benieuwd wat er in zat.