Goed, daar gaan we weer.

Ik verbaas me er vaak over, hoe bedrijven hun eigen producten neersabelen.
Laten we zeggen, een jaar of tien geleden. We werden overspoeld door reclames over luiers/afwasmidden/maandverband/tandpasta en noem maar op. Het werd aangeprezen alsof we nóóit meer zonder dat ene merk zouden kunnen. Dit levert hoe dan ook nieuwe consumenten op uiteraard. Niets mis mee, bedrijf blij, consument blij, marketingflip blij.
MAAR. laten we zeggen, een jaar of 5 geleden, misschien iets meer, misschien iets minder. Werden we nog altijd doodgegooid met reclames over luiers/afwasmiddelen/maandverband/tandpasta. Dat is, ansich, niet zo’n ramp natuurlijk. Waar ik me over verbaas, is dat deze producten, volgens de reclame, ineens ‘beter’ zijn geworden. Vernieuwd/ verbeterd. Maar daarmee zegt het bedrijf toch eigenlijk: ‘hoe hebben jullie, kneusjes, ooit met óns product zoals het was, kunnen léven, stumpers! Nu is het beter, dus vroeger was het bagger, anders hadden we het niet verbeterd.’

Nou ja, het kán natuurlijk, theoretisch gezien. Dat er nieuwe inzichten zijn, waardoor producten hópeloos verouderd zijn. En zeg nou zelf, wie wil er nu een oud maandverbandje. Precies.

Maar, nu nog stééds, tien jaar later dus, zijn er reclames te zien waarbij het product verbeterd is. Das dan dus de twééde keer. Dan denk ik dus: ‘stelletje klunsen/ klunzen! doe het dan meteen goed! Potjandorie! Ik koop elke keer troep! TROEP! En het is al zo zwaar, dan ongesteld zijn en dan kom ik er ook nog achter dat ik jarenlang pauper gebruik. Dáárom is het zo vervelend. En dáárom heb ik een hekel aan afwassen. Omdat er geen goeie middelen zijn. De fabrikanten zeggen het immers zelf.