Vandaag stapte ik over de drempel, en besloot de laatste rolletjes met foto’s van mijn moeder te laten ontwikkelen. Bij de 1-uur service, dan hoeven ze niet opgestuurd te worden, weinig risico.
Ik gaf de rolletjes aan de fotomevrouw, drukte haar op het hart om er voorzichtig mee te zijn omdat het de laatste foto’s van mijn moeder zijn. Ze beloofde plechtig voorzichtig te zijn.
Ruim een uur later stond ik bij de balie, zelfde vrouw, zelfde bonnetje. De vrouw ging zoeken en legde alvast het eerste pakje foto’s op de balie. Bloednerveus opende ik het mapje om te zien of het de goeie waren. De eerste foto was er een van mama die recht in de lens keek, slik. Thuis maar verder kijken.
En de vrouw zocht naar het tweede mapje, riep er een collega bij, zocht en riep na 10 minuten zoeken nog een collega. 3 Mensen zochten in alle bakken. Ik voelde de grond onder mij vandaan zakken.
‘Mag ik uw nummer dan bel ik als ik ze heb’ schoonmams stond er naast, zei dat ik niet echt in de buurt woonde ( we waren in haar woonplaats aant shoppen, uurtje rijden van mij dus). Ik mompelde amper verstaanbaar en met een hele dikke keel, dat ik niet weg ging zonder de foto’s. Of anders het rolletje.
Ik kon me herinneren dat ze op het ene afhaalbonnetje mijn naam had gezet, op de tweede niet.
‘Misschien is het een naamloos mapje’ stamelde ik hoopvol. Er waren geen naamloze mapjes.
Oh.
Weg hoop, weg grond.
Net op het moment dat ik me echt voelde breken, legde de vrouw met minstens zoveel zweet op d’r voorhoofd als ik, een mapje op de toonbank. Het waren ze! ‘Ja en wie heeft hier een andere naam op gezet?!?” brieste ze tegen haar collega.
De vrouw voelde zich erg ongemakkelijk, rekende geen ontwikkelingskosten en de afdrukkosten hoefde ik alleen van het eerste mapje te betalen. Tevens konden we een gratisch kopje koffie halen.
Schoonmoeder en ik liepen naar de koffiecorner. ‘We kunnen ook iets anders nemen’ opperde schoonmams. Maar de hollander in mij was wakker. Gratisch gratisch gratisch. Koffie dus. ( dat de koffie niet te drinken was, is een klein detail het zou kinderachtig zijn als ik dat nog even zou melden hier. Dat doe ik dus niet)
Zo, je mag nog van geluk spreken dat het allemaal nog goed gekomen is. De Hema kan zich beter concentreren op zaken als rookworsten en tom-poucen verkopen. Van foto’s en koffie hebben ze duidelijk minder verstand!
Tja, dat zou echt een ramp geweest zijn, nooit meer goed te maken…
Was het geen Jip en Janneke koffie? 😉 Maar wat een toestand, knap dat je die foto’s hebt laten ontwikkelen. Ik hoop dat je er op den duur met rust en een glimlach naar kunt kijken!
Dag Kim,
Hier hammie van KP, zoals je weet ben ik ook mijn moeder verloren. Moet zeggen dat dit postje las als een thriller…
Maar toch nog met een goed einde dus. Gelukkig!
Leuk dat je die foto’s van je moeder nog hebt. Zal wel erg confronterend zijn… Geniet maar van de herinneringen die je hebt aan je moeder en sterkte met het komende weekend, want met moederdag dat eraan komt is het toch allemaal een beetje extra pijnlijk, niet?
Groetjes
Hanne