Bovenstaande smste ik naar mijn lief. Geen reactie. Beetje naar, voor hetzelfde geld lag ik ergens half dood te zijn ofzo, maar lief kent me blijkbaar en reageerde niet.

Donderdag, Utrecht.
Daar zag ik ze staan, die enorm gave schoenen. Passen wilde ik wel doen, maar ik had een rok aan, daaronder een legging en mijn garfield sokken. Echt niet dat ik voor l*l ging staan, en heej, die schoenen, die móeten toch gewoon lekker zitten…? Zie ze snoezig staan. Al jaren heb ik maat 39 dus ach, wat kon er misgaan.

Thuisgekomen trok ik ze aan, met van die schattige kousevoetjes erin. Oei. Dat zat nog niet helemaal top, maar eeej, even schoenen inlopen, dan ist klaar. Na een half uurtje trok ik ze uit, mijn voeten inmiddels gevoelloos van de afknelling.

Vrijdagmiddag, Hilversum:
Nog even snel boodschappen doen. De schoenen aan, want, voeten nu minder gezwollen dus zou pri-ma gaan.
Ik parkeerde m’n auto ver weg en liep een stukje. Au. Au. AU!
Even doorbijten. Ik stond aan de andere kant van het winkelcentrum, had m’n spulletjes en moest nog naar de auto. De pijn was echt te erg. Ik snelde een drogist in voor blarenpleisters.
‘Wilt u er een zakje omheen?’ vroeg de verkoper vriendelijk. ‘Nee geeeef!’ siste ik en trok t pakje open, plakte hier en daar wat van die dingen op mijn hielen. Stomme trut. Zag ze niet dat ik leed? Dat ik helse pijnen had? Wat nou zakje, de bitch.
Goed de hielen waren verlicht, waardoor het drukpunt naar mijn tenen ging. Ik hopte een andere drogist in en kocht blarenpleisters voor de tenen.
Helemaal verdoofd liep ik verder, soms even stilstaand om mijn voetjes uit de martelwerktuigen te laten.
Er kwam een politieauto met gillende sirenes langs. Aaah! Redding! Dacht ik. Eindelijk iemand die 112 had gebeld voor me. Maar helaas, de wagen reed door.
Een half uur manklopen later, trof ik mijn auto aan, alwaar ik zónder schoenen in ging zitten. het is best een aparte ervaring, rijden met blote voeten, want kousevoetjes zijn glad en das gevaarlijk.
AU!AU!AU! smste ik naar lief, toen ik de schoenen weer aandeed voor de deur.
Ik inspecteerde de zolen of ze nog heel waren maar helaas, een paar kiezels, niet ruilen dus.

Zie hoe de kousenvoetjes elegant te zien zijn. Niets boeide me nog.

Dus ik msn met tante: niets voor mijn hippe nichtje A?’ Ze liet de foto’s zien.
‘A vindt ze wat te oubollig’ was het antwoord.

Daar sta je dan. Als Überhippe juf met omaschoenen.