‘Je moet op tijd thuiskomen want de hond mankt weer en we moeten naar de dierenarts’ sprak gilde ik door de telefoon. Lief zou eerder thuis zijn zodat we naar t inloopspreekuur konden. Dan zouden we daarna eten. Het was al einde van de middag dus de tijd drong: boodschappen und schnell!

Altijd check ik mijn tas op portemonnee en pinpas. Pinpas? Waar?? Ohjee. Pas kwijt, geen eten in huis, en geen contant geld. Waar de hel is mijn pas? Had lief hem? Nee waarom zou lief hem hebben. Maar hij zit. niet. in. mijn. portemonnee. ook. niet. in. een. ander. vakje!

Ik zocht me rot maar kon niet anders dan concluderen: weg. Maar boodschappen moesten. Eerst dat, dan pas maar blokkeren en ik griste de dubbeltjes bij elkaar. Gelukkig verzamel ik statiegeld flessen en zo kon ik als een echte platzakker naar de AH. Ik overwoon t mandje mee te nemen maar vond het toch nog een redelijk genante gewaarwording, dus dat doe ik als het donker is ofzo. Of ik zet hem voor de deur met een briefje ‘sorry ik deed niet niet express’ ofzo.

Maar nu naar de AH. Tellend hoeveel geld ik nog had, kon ik precies een brood, bananen en douchegel kopen, voor in totaal €3,64 Wow ik ben hier goed in.

Eenmaal thuis bleef ik piekeren waar de pas was. Oh ja, ik had gister gepind, en snel mijn pasje los in m’n zak gedaan. En natuurlijk heb ik tig jassen, voor elk paar schoenen eentje, zeg maar.

Ik voelde me toch redelijk voor lul staan, maar niemand die t doorhad.