Verdwaald dool ik rond,
vraag mij bij alles af, wat jij ervan vond.

Ik doe mijn best mijn leven op te pakken,
het kost mij moeite niet in elkaar te zakken.

Nooit heb ik kunnen gissen,
dat ik iemand zo vreselijk kon missen.

Ik mis je stem, je woorden, je lach
elke minuut denk ik terug 12 Januari, de dag.

Hoe is het toch mogelijk dat de wereld doorgaat,
terwijl mijn leven al 10 dagen stilstaat.

Hoop had ik tot op het laatste moment,
mama gaat tóch zelf ademen, ze vecht altijd, dat ben ik gewend.

De arts zei al heel erg snel: je kunt t wel zien, ze is er niet meer,
maar de bloeddrukmeter gaf nog een lichte bloeddruk weer.

Het was een reflex van het lichaam en toch bleef ik geloven,
deze klap kom jij echt nog wel te boven.

De monitoren werden afgekoppeld, mijn wereld stortte ineen.
Mijn grootste angst werd werkelijkheid, zonder moeder verder leven, ik ben alleen.

Lieve mama ik leef verder en doe mijn ding,
maar eigenlijk heb ik in geen van alles echt zin.

Bij jou zijn is alles wat ik wens,
pas als ik met jou ben, ben ik een compleet mens.

Het leven moet nu verder, mijn lief en ik.
We gaan er wat van maken, tot aan de laatste snik.

Maar wat ik ook doe en wat ik ook probeer,
zonder jou mams, is mijn leven nooit hetzelfde meer….