Ik zeurde en mopperde wat af, want Kim wilde sporten.
Vroeger, toen Kim nog een Kimmetje was, kon ik onvermoeid 3x per week naar de sportschool. Ik zag er dan ook toch heel wat strakker uit.

‘ Dat wil ik weer’ verzuchtte ik iedere keer. Mijn moeder werd ’t zat: ‘ dan ga je, ik betaal wel, dan heb je helemaal een stok achter te de deur’ En zo ging Kim.
Proefles? Waarom? Welnee.

Meteen whoppa, inschrijven. Lief meegetrokken, whoppa, ook inschrijven.

Maar toen… toen begon het. Het fitnesszaaltje was wel zo gruwelijk klein dat je andermans adem in stond/ lag/ zat te ademen. Bah.
Oke, dan maar de groepslessen. Afgezien het feit dat de vloer plakte, waren die lessen leuk. Leuk, maar niet uit te houden. Steevast was de airco stuk, hetgeen voor teveel warmte of te veel koelte zorgde. Om maar te zwijgen over het kleine zaaltje, zodat je wederom elkaars adem in stond te ademen. Dat adem, daar raak je aan gewend. Maar toch, ik moest gemiddeld 3x douchen eer ik me weer fris voelde. En das niet goed voor het milieu.

Opzeggen, dat moesten we. Via een aangetekende brief ( heel laf) hebben we opgezegd. En toch doet t zeer. Nu kan ik er niet meer heen…
Ik kan natuurlijk op zoek gaan naar een andere sportschool. Maar das ook weer zo’n gedoe. Zal ik lui zijn? Of, erger, stroef? Ben ik aan het roesten? Irriteerde ik me aan al die slanke lijven die wel uithoudingsvermogen hadden? Hmmmm…

Ik hou het erop, dat ik puur in het belang van het milieu handelde…