Nog steeds ben ik de schok niet te boven.
Het belemmert me zelfs in mijn dagelijks leven. Een cake bakken? quiche? pannenkoeken? overal heb ik ei voor nodig. Als ergens al ei inzit dan geloof ik ’t wel, maar ik durf gewoonweg geen eitjes meer te tikken.
En ik mis mijn eitje op zondag ochtend. Hmm, versgekookt, met een beetje zout. Of een uitsmijter…
Maar het aanzien van een embryo op mijn brood zit nog steeds op mijn netvlies gebrand. En dus durf ik geen eitjes meer te breken.
Daarom hebben we al wéken geen taart, cake, soufflé of wat dan ook op.
Ik droom zelfs van eieren. Echt, ik ben er gek op. Ooh wat heb ik trek in een eitje. Maar ik ben onbewust door mijn eigen netvlies geconditioneerd. Zodra ik denk aan een ei, zie ik een embryo. En dus hoef ik niet meer…

Maar ooh eiersalade… ik mis je