De meeste films waar heel veel ophef over wordt gemaakt, kijk ik niet.
Niet omdat ik iets tegen ophef heb, maar, laten we zeggen, mijn smaak is meestal net niet dezelfde van de rest van nederland. Zo hou ik niet van lord of the rings ( ik viel tot 2 keer toe in slaap), de davinci code trekt mij ook niet zo.
Maar als het om WO2 films gaat, ja dan wilt Kimske toch graag alles zien.
Dus zo gingen Kimske en lief naar Zwartboek.
‘ Waarom wil jij nooit drinken of popcorn?’ Vroeg ik aan lief. Lief antwoordde dat hij een hekel heeft aan mensen die eten in de bioscoop.
Ik herinnerde hem fijntjes aan het feit dat hij elke keer degene is die mijnpopcorn opeet en mijnlaatste slokje water oplurkt.
Lief was het er niet eens.
Gaandeweg de (overigens zeer goede!) film, bood ik als in een reflex steeds mijn popcorn en waterflesje aan. Maar nu kon lief niet meer. Dan zou lief immers bevestigen wat ik al zei, en dat kan niet.

‘ Bwaah, die popcorn zijn oud’ mopperde ik in de pauze.
‘ Laat mij eens proeven’ bood lief aan.
En zo, is mijn bak popcorn toch nog opgegaan…