Als je een hond hebt, loop je veel buiten.
Je komt dan vaak dezelfde mensen ( ook met hond ) tegen. Vriendelijk groet je elkaar.
Je kent elkaar totaal niet, maar toch zul je die mensen missen als je ze niet meer ziet.
Zo zat er iedere dag een man met 3 hondjes voor op t veldje. Nu kwam ik de man tegen, vriendelijk dag zeggend…. met slechts 1 hondje. Ik besefte ineens dat ik de beste man al een tijd niet meer had zien zitten….
Terug op het onderwerp: hallo zeggen.
Soms heb je oogcontact met iemand. Waarom weet je niet, ik kijk altijd wat voor mensen ik tegenkom, zodat ik kan inschatten wat Max gaat doen. Vaak zeg ik dan al observerend iedereen gedag.
Mensen zijn dat niet meer gewend. Ze kijken weg, worden verlegen of stamelen tamelijk onhoorbaar iets ‘hallo’-achtigs uit. Soms krijg je een ronduit arrogante blik terug. Een hoe-durf-jij-mij-hallo-te-zeggen blik.
Sja.
Mensen leven allemaal in hun eigen wereldje.
Jammer, want al die werelden bij elkaar, kunnen zo mooi zijn…
En zo is het! goed gesproken kimske! 😀
Soms heb je gewoon zin om spontaan even met iemand, die je dus niet écht kent, te praten. Dat moet toch gewoon kunnen?!
@Sterrie: dat heb ik dan weer niet ervaren, alleen in de trein ofzo, als die weer eens vertraging heeft..
Het heeft allemaal te maken met onze huidige cultuur en de sfeer in de samenleving. De (fatsoen) normen en waarden vervagen. het woord respect voor elkaar kent men bijna niet meer. Daarom is Liz E. blij met Kimske die nog wel gedag tegen haar medemens blijft zeggen! Ga zo door!
PS. nog bedankt voor je reactie(s) op mijn stukje over kanker! Doet mij Liz E. erg goed en hoop nog veel vaker wat van jou te horen!
groetjes!