Toen ik vanavond wilde hardlopen was ik op zoek naar een stopwatch én mijn mp3 speler. Maar das niet handig als je geen zakken hebt en een gsm mee moet nemen. Ik dacht aan mijn geliefde Nokiaatje. Mp3, stopwatch én een belfunctie. Wat wil een mens nog meer (hoe hipper de gsm hoe minder handige functies, zo lijkt het).
Maar met het aansluiten van de Nokia, trok ik een blikje herinneringen open.
Zo was daar ineens een smsje, gestuurd op de laatste dat dat de liefste mamsie helder was: ‘hee wijffie, het gaat wel weer, geen zorgen, iedere dag een beetje beter xmamax’
zo sloot ze altijd af xmamax

En dan foto’s.
Mamsie en Kimske in de supermarkt.
Mamsie en Kimske in de keuken.
Mamsie in het ziekenhuis…..

mamsie in haar kist.

Tja.
Dé nokia. De nokia waar ik de hele familie mee op de hoogte hield. De nokia waar ik mamsie oh zo vaak door gesproken had. Gewoon zomaar, omdat ik onderweg was naar huis. Of naar mijn werk. De nokia waar ik mams mee smste als ik even pauze had. Iedere pauze weer. gemiddeld 5 contactmomenten per dag.
De nokia waar het ziekenhuis mij op belde ‘kom zo snel mogelijk, plankgas mevrouw!’
De nokia waar ik schoonmoeder mee belde, in de auto, die bewuste rit ‘je moet tegen me praten, ik moet autorijden en ik rij als een gek, ik weet het niet meer, mama gaat dood!’

Dé nokia.

Ik trok mijn wandelschoenen aan en rende er eens stevig op los. Dé nokia aan mijn nek.