De wieg… waar ik als baby in gelegen heb. De wieg waar mijn allerliefste mamsie, waarschijnlijk verliefd, naast stond als ik daar sliep. Als ik sliep… want het schijnt dat ik nogal slecht sliep (whaha.. de ironie. Ik slaap wéér ontzettend slecht. Dankzij mijn lieve dametjes).

De wieg die naast mijn moeders bed stond.

De wieg waar ik, zwanger van dochter 1.0, uren op heb zitten ploeteren.

De wieg waar mijn beide dochters in lagen.

De wieg die naast mijn bed stond, zodat ik mijn baby’tje vlakbij had.

De wieg die mijn moeder ietsjes dichterbij haalde, gevoelsmatig.

De wieg waar zowel mijn moeder als ik, in de rol van moeder gebruik van hebben gemaakt.

De wieg, uitgezocht door mijn ouders.

De wieg… past niet meer. Al een tijdje niet.

Al een maand of 5 staat de wieg in de babykamer, dienst te doen als wasmand. Poppie van dochter slaapt er soms.

Het wordt tijd om de wieg op te ruimen….

Wie weet over 30 jaar. Komt de wieg weer tevoorschijn. Staat mijn dochter daar als moeder, kijkend naar haar baby.

Ik hoop van ganser harte dat ik de eerste oma mag zijn, die over deze wieg heenbuigt, trots kijkend naar haar kleinkind. Een arm om mijn dochter.