Sint is alweer eventjes in het land. Ik heb nog altijd geen letter K mogen ontvangen. Omdat sint zo druk is altijd, kreeg ik mijn letter van mijn liefste mamsie. Dat weet ik zeker, want nu mams er niet meer is (sinds 1 jaar, 10 maanden, 20 dagen en 22 uur) is mijn letter ook verleden tijd.
Het is nu dus ook 1 jaar, 8 maanden en nog wat geleden dat mams begon aan haar laatste grieperige periode. Achteraf gezien waren de signalen dat het serieus slecht ging al langer zichtbaar. Maar als zelfs een huisarts laconiek doet, tja. Griep heeft iedereen wel eens. Mams altijd wat langer, dat was al jaren zo.
Vorig jaar december en ook dit jaar zit ik in een emotionele achtbaan. Verlangen naar de avondjes dat we bij haar aten, dat er een letter voor ons klaarlag (moesten we uiteraard ineens de schoenen uit), maar ook haar bleke gezicht, haar nare hoest en haar vermoeide blik.
Ze is in mijn hoofd weer meer aanwezig dan ooit. Soms droom ik van haar. Vannacht heel naar. Ik was in mijn ouderlijk huis, mama was al overleden, en ik wilde weg. Ik wilde wegrennen om nooit meer terug te keren. Weg uit mijn slaapkamertje, weg van alles. Het voelde als verraad toen ik wakker werd.
Vanavond stond ik haar saus te maken en rook ineens een aparte lucht. Lekker, vertrouwd, maar kon het niet thuisbrengen. Het was geen kooklucht.
Ineens wist ik het weer; we hadden vroeger zo’n oliebrandertje. In de wintermaanden stond deze vaak aan met een geurende olie. Heerlijk. Het was voor mij als kind het symbool dat de gezellige dagen er weer aankwamen. Ik was het alweer vergeten. Maar ineens rook ik het weer. Waar kwam die lucht vandaan? Hoe kon deze geur de overheersende lucht van knoflook overwinnen? Zou het dan toch…? Zou ze bij me zijn? Dat zou zo mooi zijn…
Deze geur, deze herinnering, de hoop dat ze bij me is, is mooier dan welke letter dan ook.