Wat een stilte hier he? Nou. Laten we zeggen dat de griep/ verkoudheid en alles wat heerst ons huisje niet stilletjes voorbij is gegaan. Als toetje kregen we een zieke dreumes; ze bleek het RS virus te hebben en maakte het even spannend; opname of niet? Gelukkig niet!

Uiteraard stond ik er niet alleen voor. Ook een huisvrouw heeft soms slaap nodig. Ja, de meeste werkenden denken dat deze wezens robots zijn, maar helaasch… niets is minder waar.

Sinds klein tijdje slaapt E. in haar eigen bedje. Dat heeft ook wel voordelen hoor, lieve mensen.

Daarom kon lief vannacht voor een groot deel de honeurs waarnemen. Dat kan mijn lief heel erg goed.

Bij A. schroomde hij, een jaar of 2 geleden, niet om mij even wakker te maken met de mededeling ‘A. huilt. Maar weet je wat? Blijf jij even lekker liggen. Ik ga wel.’ En daar ging hij. Mijn held.

Afgelopen nacht verliep het bijna net zo. Nadat ik mezelf van totale stilte verzekerde door oordopjes te gebruiken, werd ik na een uurtje wakker. Lief tikte liefdevol op mijn schouder. Met een wakkere E. Zijn woorden:

‘nee, blijf maar liggen hoor. Maar ik zat te denken, ze heeft denk ik honger want ze at zo slecht. Nu hebben we al een paar dagen geen flesvoeding (ik geef nog altijd borstvoeding en als nood soms een fles) meer gegeven. Zal ik een fles maken? Kun jij lekker slapen. Ja, dat doe ik wel even.’

Wat een schat he? Die man. Natuurlijk had E. inmiddels door dat er ook verse melk beschikbaar was en zo lag ik het kleine meisje te voeden. In mijn slaaptijd.

Daarna viel ze in een diepe en lange slaap. In mijn armen. Wat bleek? Zo sliep ik ook wat rustiger, lekker dicht bij mamma. Zoals het hoort. Had pappa dat toch even goed aangevoeld 😉