Je hebt een enorm drukke week gehad. Tijd om veel te wassen, was er niet.
Je gaat douchen en hee, lief heeft de laatste handdoek gepakt. Welja. Er liggen ook geen washandjes meer.

Dit overkwam mij vanmorgen, maar geen nood: ik had wel degelijk een handdoekenwas gedaan, alleen lag al het schoons nog in de krat om opgevouwen te worden. Ik porde lief die nog naast me stond en vroeg aan lief of hij:
– één grote handdoek
– één kleine handdoek
– één washandje
aan wilde geven. Lief wilde dat wel doen en ging…. zijn tanden poetsen. Ik stond daar dus al te douchen, maar geen washandje. Lief was klaar en kamde zijn haren en pakte de deo. ‘Of je dat dus wil gaan halen’ tipte ik lief. ‘ooooh, je bedoelt nú! Sorry’ En daar ging lief. En kwam terug. Met één grote handdoek. Punt ja. Dat was het. Ik vroeg hem waar de tweede en dus kleine handdoek was. Lief vroeg zich af waarom dat nodig was. ‘Voor mijn haar’ was het antwoord, waar lief een heel pleidooi wilde houden over economisch gebruik der handdoeken. ‘Ook een washandje!’ brulde ik na. Maar lief kon de washandjes niet vinden en kwam terug met een handdoek. Weer een grote. Over economisch met de handdoeken omgaan gesproken.

Enfin denk je alles gehad te hebben, staat er op het bed een krat met kleding. Je vist er twee sokken uit en bah wat een lucht. Het was de krat met vuile was, die op de wasmand met dito was klaarstond om gewassen te worden. Lief heeft daar dus zijn kleding uitgehaald.
De schone was lag in de wasmand voor schone was. Maar die logica had lieffie niet. De schat.