Drukdrukdruk. Elke zaterdag laten we lekker decadent onze boodschappen bezorgen door Albert.nl. Meestal moeten we alsnog naar de supermarkt voor ons wekelijkse gebakje op zaterdag. Zo ook vandaag. Lief en ik besloten samen naar de videotheek te gaan, daarna de hondenvoer te halen, kijken of de kaasboer toch ook bieslookkaas had want we hadden voor ons wekelijkse stokbroodje ‘slechts’ 4 kaasjes.
Morgen naar ouders van lief dus ook even een bloemetje halen.

Het begon al met weggaan: ‘met welke auto’. Men beseft amper hoe goed ze het hebben. Ik besef dat wel. Laat ik zeggen dat ik niet uit een heel welvarend gezin kom. Ik woonde bij mijn moeder en het beeld dat ze al rekenend boodschappen deed, staat op mijn netvlies gebrand. Het doet me pijn dat mijn liefste mama zo heeft moeten leven.

Ik was dan ook erg in mijn nopjes toen ik na al dat luxe (hoe laat komen de boodschappen> welke auto nemen we en welke dagfilm zullen we nu weer huren> hee Lost 4 staat er al! Die huren we en als hij uitkomt dan kopen we hem, maar daar moeten we nog op wachten want hij is nog niet uit>we hebben maar 4 kaasjes dus wat een drama> we moeten nog een gebakje bij de koffie halen> ik wil andere lippenstift want ik vind roze niet zo leuk meer> kaarsen zijn op dus we moeten nieuwe) de voedselbank zag staan bij onze AH. Nu doe ik al jaren extra boodschappen als ze er staan en ik kijk inderdaad met zeer veel plezier naar ‘De Frogers, ff geen cent te makken’ Dat die leefstijl mij bekend voorkomt is al heel wat, dat dat huis waar ze wonen om de hoek staat bij mijn ouderlijk huis en ik dus alles maar dan ook alles herken, doet me elke keer weer in tranen uitbarsten.
Enfin, ik moest nog naar de AH. Lief ging hondenvoer halen en naar de auto.
Binnen kreeg ik van een vrijwilliger een lijst met gewenste boodschappen. De vraag of iedereen één of misschien zelfs 2 boodschapjes mee wilden nemen voor de voedselbank.
Toen ik de lijst las, kreeg ik bijna tranen in mijn ogen. Ik bedoel een pak macaroni of een pak rijst. Een pakje thee. Een zak suiker. Wat beschuit, limonadesiroop en ga zo maar door. Al die producten heb ik standaard in veelvoud in mijn kast staan, als noodrantsoen. Juist. NOOD. Voor het geval dat zeg maar.

Ik nam een mandje mee, haalde het gebak voor mezelf en besloot een pak macaronie EN rijst mee te nemen. Geen gewone thee maar vruchtenthee en smste lief dat ik nog even wegbleef. Eenmaal bij de kassa bekeek ik mijn mandje, die uitpuilde van allemaal basisboodschapjes zoals macaroni, blikken groenten enz. Ik keek er eens kritisch naar, schoof de rij uit, haalde nog een mandje en mieterde deze helemaal vol met chips, snoep, waxinelichtjes, extra lekkere shampoo en wat soepjes. Die hele lekkere met extra kruidenmixen enzo. Tomatensoep met pesto-room bijvoorbeeld.
Opgetogen liep ik naar de rij met mijn twee mandjes en sloot aan. Achter mij stond een man met een enorm volle kar te mopperen waarom ik toch twee mandjes had, hij dacht er maar een te zien en nu moest ie langer wachten. Wat een drama. Ik vertelde hem dat dit voor de voedselbank was. ‘Zo zo’ sprak de man. ‘en wat heeft u gekocht voor de voedselbank?’ vroeg ik hem en de man werd rood. Ik wees hem op mijn enorme berg spullen en zei dat ie tijd zat had, aangezien ik nog niet aan de beurt was en ik bleef hem en zijn uitpuilende kar aanstaren. De man keek wat beschaamd liep weg en kwam terug met een pakje thee.
‘voelt toch wel goed’ sprak de man.

Eenmaal mijn tas ingepakt liep ik naar de inzamelplaats. Ik zette mijn tas neer, wenste ze een fijn weekend en liep met een goed gevoel de deur uit.

Beetje jammer dat ik toch de bieslookkaas vergeten ben