Niets zo kneuterig als een fluitketel. Als kind rook ik gewoon als de ketel op het vuur stond. De geur van gas, vuur en water? Ik weet het niet. Maar op de een of andere manier kan ik me de geur nog levendig voor de geest halen. Als ik dan, al dan niet verregend,  uit school kwam… theetijd! Met een kopje thee en een koekje  (of twee) zat mijn moeder mij op te wachten.
Uiteraard zijn waterkokers efficiënter. Ze zijn sneller en zuiniger voor het milieu. Maar een fluitketel… alleen al de aanblik daarvan. Zo… knus.
Ik stond dan ook zowat te hyperventileren toen ik de waterkoker van Alessi in de winkel zag staan. Een waterkoker in de vorm van een fluitketel! Briljanter wordt het niet!
De stoere man heeft echter geen oog voor design en vond onze oude waterkoker ook zeer mooi.
Zodoende schreef ik de Alessi waterkoker op mijn buik. Die buik groeide en groeide, want ik was een miniKim aan het uitbroeden.
In die periode bereikte ik ook een leeftijd met een 3. Nee, de drie was geen eenheid, maar een tiental AU!
Hoogzwanger was ik en mijn schoonouders kwamen op bezoek. Met een cadeau. Een echt vierkant pakje met een strik. Zo’n cadeau wat je normaal alleen in de Donald Duck ziet. Zonder het cadeau uit te pakken, was het al een perfect cadeau. Schoonvader garandeerde me dat de inhoud echt leuker was dan de verpakking en zo kwam het dat ik het cadeau uitpakte.
Ik herkende het lettertype van Alessi meteen. Eigenlijk is een cadeau van Alessi altijd een schot in de roos.
Maar dit… in mijn handen had ik… (u raadt het al he…) De Alessi Waterkoker! Wederom begon ik te hyperventileren. Even twijfelde ik of het een wee was….
En nu staat in onze Zweedse designkeuken (ja, je moet t toch leuk verpakken)… een heuse Fluitketel! Zodat onze dochter later hetzelfde kneuterige gevoel zal beleven als zij, verregend en wel, uit school thuiskomt. Mama zal klaarzitten. Met thee en een koekje. Of twee.