‘Oh k*t, de winkels zijn dicht he?’ en lief knikte.

‘Shit. Ja dan weet ik dus niet wat we moeten maken want die tomatensaus van gisteren was nou niet echt om over naar huis te schrijven, toch?’

‘Heb ik al weggegooid’ sprak de lief.

Hier had ik een tirade kunnen beginnen over waarom hij iets weggooit zonder te overleggen, wat ik normaal ook doe. Maar hij had echt helemaal gelijk.

Ik trok de koelkast open en vond een halve zak spinazie. Ik vond op zolder (daar staat onze voorraadkast, goed voor de lijn) nog een bakje walnoten en een pakje kookroom.

Tagliatelle met spinazie, room en walnoten, dat moest het worden. Ik had alleen geen tagliatelle. Maar wél een pastamachine. HA! Ik laat me niet gekmaken!

Ook vond ik nog een half pakje polenta, daar houdt lief niet van… en dat vind ik dan weer een uitdaging.

Ik ging aan de slag met de polenta, zette de pastamachine weer terug, ik hakte een uitje en begon zonder plan aan mijn sausje. Dat levert hier vaak verrassend lekkere gerechten op; planloos koken.

Ik bakte het uitje, raspte wat kaas, voedde dochtertje, haalde dochter uit haar bed, roerde wat in de pan, goot de polenta in een vormpje, ging op de bank zitten om dochtertje weer te voeden en…. toen vroeg de man of het al opschoot. Nee, nee, dat deed het dus niet, maar het wordt wel heeeel lekker!

Ik voedde verder en lief keek een programma.

‘Of zullen we dochter een prakje uit de vriezer geven en wij lekker old school voor de tv gaan hangen met cola en die zak aardappelkroketjes uit de vriezer?’

En dat was een deal. Ook als koken je lust en je leven is, heb je soms gewoon geen zin.