Op een warme zomerdag scharrelde moeder Kimske door de Hema, op zoek naar een aardigheidje voor de peuterleidsters.

Ik telde in mijn hoofd zorgvuldig de juffen welke met mijn peuter in aanraking komen. Moet ik voor de kauwgum kauwende stagiaire ook een cadeautje meenemen? Vooruit. Ik doe voor iedereen hetzelfde. En zo kocht ik 4 kaarsen in een kek cadeau tasje. Een kaars voor juf G. Een kaars voor juf H. een kaars voor juf C. en een kaars voor de kauwgum kauwende stagiaire wiens naam ik niet weet. (Ik was tot vanmorgen van plan om voor deze stagiaire een pakje kauwgum te kopen. Al een jaar vangt ze de kindjes op, kauwend op kauwgum. Niet discréét, nee nee. Als een volleerd koeike zit ze daar te herkauwen. Best een knap grietje verder, daar niet van. )

Enfin, de Peutersoos was uit, we gingen haar huis, aten een broodje, genoten van het heeeeerlijke weer en togen naar het Eindfeest.

Dochter had de tasjes met kaars mooi versierd met een tekening.

Aangekomen zag ik heel veel juffen. Nu lijkt het mij niet raar dat je kind alleen een presentje heeft voor de juffen die ze kent, dus soit. Hier ga ik niet mee zitten. Hoop ik.

Als eerst liep ze met mij naar juf G. Vervolgens naar juf C. Daarna zei ik dat ze de volgende aan juf H. mocht geven. Tot mijn grote verbazing liep dochter lángs de juf waarvan ik veronderstelde dat zij H. was en deponeerde het cadeautje op de schoot van een andere juf,die ook weleens in dochters groep heeft ingevallen.

Dochter wist dondersgoed dat de laatste kaars voor ‘die juf die altijd eet’ was. Ze meldde dan ook dat ze die maar even in de kinderwagen liet liggen, aangezien deze nog niet aanwezig was. Ik vroeg aan opperjuf G. waar haar stagiaire was. Ik hoopte natuurlijk dat die niet zo komen, waardoor ik de laatste kaars aan de juf waar de kaars oorspronkelijk voor bedoeld was kon geven.

Helaas helaas, de stagiaire kwam wat later (vast even kauwgum kopen).

Dochters gingen spelen en toen kwam de juf voorheen bekend als H. naast me zitten. Vertelde honderduit over mijn dochter. Hoe ze haar heeft zien groeien het afgelopen jaar. Het schaamrood steeg naar mijn oren.

De enige manier om dit op te lossen is, om het eerlijk te zeggen. Ik legde dus uit wat er was en vertelde haar dat ik het goed zou maken. Natuurlijk vond ze het niet erg, ze snapte het wel en had zelf ook weleens zoiets meegemaakt. Zou ik ook zeggen als juf.

Ik voelde me iets minder ongemakkelijk, maar nog altijd niet top.

Inmiddels hoorde ik gesmak schuin achter mij en zag de stagiaire geïnteresseerd  kijken. Op haar smartphone. Uiteraard bewoon haar mond fanatiek. Blijkbaar zaten mijn oren vol met de spekkies welke uitgedeeld werden, want ik heb even gemist dat ze gedag zei.

Ik kon dochter niet vinden en besloot de kaars bij het weggaan te geven.

Met stomheid keek ik naar het meiske. Ik weet gewoon haar naam niet! Dat is best erg. Is dat mijn fout? Blijkbaar ben ik niet zo goed met namen. Of heeft ze zich niet voorgesteld. Een vader keek naar haar en beschreef haar als ‘sinkhole’, hetgeen de lading aardig denkt. Nogmaals, best een knap grietje maar… nul uitstraling.

Het was inmiddels tijd om te gaan, riep peuter bij me, verontschuldigde me nogmaals bij de juf voorheen bekend als H. en wilde dochter het kaarsje geven maar…. chewing gum was al weg. Blijkbaar zaten die spekjes dieper dan ik dacht want de ‘fijne vakantie allemaal’ heb ik ook gemist.

Ach. Verdient zij wel een presentje? Of toch een pakje kauwgum? Maar is het wel mijn taak om haar zo’n signaal te geven?

Met schaamrood op de kaken liep ik dus naar huis. Ik had een cadeautje over.

Deze alsnog aan de juf voorheen bekend als H. te geven vond ik te goedkoop. Zelfs onaardig. Ik koop voor haar, na de vakantie wel wat anders.