De treurwilg
Het contact komt van één kant. Háár kant. Niet van haar. Ze vraagt zichzelf meerdere keren af waarom ze in vredesnaam nog contact zoekt. Het is namelijk áltijd kommer en kwel. Altijd negatief gepraat. Nooit ergens het voordeel van inzien. Alles op zichzelf betrekken. Ruzie met haar ouders, die ze ‘pappie en mammie’ noemt. Haar vriendin zit in een spiraal. De geschiedenis herhaalt zich en herhaalt zich. Met liefdes, in werk, relaties met anderen.. altijd hetzelfde. Eigenlijk snapt ze wel waarom. Maar durft ze dat te zeggen? Ze heeft weleens een poging gewaagd hoor. Maar de vriendin herkent niet van al het gezegde. Heel vermoeiend.
Mensen die je energie kosten, moet je weren uit je leven.
Tja. Maar das ook zo zielig. Toch?
Ze hadden elkaar al een paar jaar niet gezien. Vluchtig gesproken via Facebook. Maar toen ze zwanger was, kwam de vriendin ineens op de proppen. Lekker samen babyshoppen! Herinneringen ophalen van vroeger. Eh… ze kreeg het al benauwd als ze eraan dacht. Maar dat hoefde niet. ‘Lijkt me leuk! Laat maar weten wanneer’ was haar antwoord. En… dat antwoord kwam niet. Natuurlijk niet!
Toen de kleine geboren was, kwam ze wel langs. Een uur te laat. Ze belde toen ze vertrok.
‘Maar… je zou zo ongeveer nú voor de deur moeten staan!’
‘Ja.. maar goed. Ik heb het druk en ga door een moeilijke tijd. Zeg het maar… nu of een andere keer?’
En weer trapte ze erin. En zo kwam het, dat haar vriendin rond etenstijd binnenkwam.
Ze deed open met haar dochter trots op haar arm.
De vriendin barstte in huilen uit.
‘Ja sorry hoor. Maar gedoe op mijn werk. Ik heb het zó moeilijk! En mijn lief… en mijn collega.. en weet je wat mijn baas zei? En mijn vrienden laten me stikken… ‘
Daar zat ik dus. Met mijn kersverse baby in mijn arm. Ik was voor het eerst moeder geworden.
Altijd heb ik begrip gehad. Probeerde tevergeefs te helpen. Een luisterend oor te bieden. Méé te denken. Het heeft mijn 5 jaar gekost voor ik besefte, dat ik hier zelf depressief van werd. Elke keer als ik haar zag.. als ik haar hoorde. Ik lag vervolgens weer nachten te malen. Hoe kan ik haar helpen?
Het was de laatste keer dat ik haar zag. Soms kijk ik nog op haar Facebook. Same old story.
Knap dat je t zolang vol gehouden hebt. Liefde moet echt van 2 kanten komen en er moet ook war met je raad worden gedaan. Alleen maar tranen drogen en luisteren is natuurlijk goed maar niet jaren en jaren. Dat is geen vriendin.
Het leven moet ook niet als een treurwilg zijn, maar als een knotwilg. Zo af en toe moet je de ellende er uit kunnen zagen, om weer opnieuw een mooie boom te kunnen worden 🙂
Ik ken het, had ook zo’n vriendin. Ondanks dat ik het ‘zielig’ voor haar vond heb ik uiteindelijk het contact verbroken, het koste gewoon te veel energie. Wees blij dat je haar niet meer ziet…. hoe moeilijk dat mss ook is. P.s. ik heb je genomineerd voor de Liebster Award! Meer info hierover kun je vinden op mijn blog. Liefs, Marij
Hoi Marij, wat leuk! Ik zal er binnenkort eens aandacht aan schenken! 🙂