Na 6 poepluiers waar een volwassen man jaloers op zou zijn, sprak ik tegen mijn lief de volgende woorden:

Blijf jij maar lekker thuis, ík ga wel!

Ik pakte mijn poesjes op en plantte ze achterin mijn auto. Wie denkt dat een Stationwagen groot is; denk opnieuw! Met twee kinderstoelen blijft er geen fatsoenlijk plekje voor mijn poeske over.

In de auto haalde ik opgelucht adem. Na mijn eerder mislukte poging om even rust te hebben, leek mij dit wel een prima uitstapje. Bovendien heb ik een héle leuke poezendokter, zelf ook in bezit van een poes, dat praat wat makkelijker.

Ik startte de motor, zette een lekker muziekje op en genoot van het gejank van mijn poeskes. Dat is weer eens wat anders dan het gejank van kinderen en verandering van spijs doet eten.

Ik mocht meteen doorlopen en de poezendokter keek mijn poeskes grondig na. Eén moest even bloed laten prikken. U moet weten, ik kan niet zo goed tegen gedoe met naalden, tenzij het een haaknaald betreft.

Of ik het koppie van mijn kat even vast kon houden. Nou ja, vooruit dan maar. Dapper keek in de andere kant op en de poezendokter deed haar werk. Alles beter dan gejank en poeplucht, dus niet zeuren.

‘Kun je misschien even op het wondje drukken’ vroeg ze me vriendelijk. EH… goed. Alles voor je poes dus ik drukte heldhaftig even op het wondje, zodat zij een pleister kon pakken. Terwijl ik daar half onderuit ging omdat ik visualiseerde hoe het bloed van mijn poeske langs mijn vingers op de tafel drupte, besloot de poezendokter de telefoon maar op te nemen. Welja, néém de tijd! Neem vooral de tijd. Alles beter dan gejank en poeplucht.

Er kwam natuurlijk geen pleister aan te pas, dat had ik kunnen weten. Toen de kat in kwestie bijna geen lucht meer kreeg, mocht ik loslaten. Het bloedbad viel mee. Geen druppel.

Ik rekende af en ik rekte nog wat tijd  we praatten nog wat na. Ik laadde de poesjes weer in de achterbak en reed met een slakkengangetje naar huis. 19.00 Uur geweest dus de kinderen zullen wel in bad zitten, hopelijk heeft lief al even snel opgeruimd. Hoeveel rommel geeft zo’n broodmaaltijd nou? Dat heb je zó weggewerkt.

Bizar, dat je, denkend aan kinderen alleen al, meteen een poeplucht in je neus krijgt.

Ik parkeerde mijn auto uiterst langzaam in om tijd te rekken  mijn poeskes te ontzien en laadde ze weer uit.

Bleek dat de vrouwelijke poes mijn auto volgekakt had. Welja.

Dan denkt u nu dat dit het wel was?? DENK OPNIEUW! Dit trof ik aan bij binnenkomst:

Ik aanschouwde de chaos, toen ik vanuit het toilet hoorde: ‘mammaaa! Ik ben klaaaaahaaar!’