Krassen in mijn weekplanner
Het is een mooie dag in huize Kimske. Ik werk mijn weekplanner bij en loop even naar de keuken voor een kopje koffie. Ondertussen spiek ik naar mijn kroost. De dreumes speelt lekker op het kleed en de peuter tekent met een potloodje. Ik loop wat dichterbij en zie dat ze mijn weekplanner aan het bekrassen is.
De eerste reactie die de meesten zullen hebben is iets in de trant van:
‘Dat mag niet! Stout! Blijf af! Mijn boekje!’
En ja.. ik snap dat best wel. Maar deze reactie heeft niet mijn voorkeur.
Verder vragen
In plaats van in eerder genoemde woorden te verzanden, vroeg ik, zo rustig mogelijk wat ze aan het doen was.
‘aan het schrijven’ sprak ze onschuldig. Ik vroeg wat ze aan het schrijven was. Trots liet ze mij zien wat ze had gedaan.
Dat zag er minder prettig uit dan ik aanvankelijk hoopte.
‘Kijk mamma, hier staat wat heb ik toch een lieve mamma! in jouw boekje. Dan kun je dat noooit vefeten (vergeten), mammaatje van mij!’
Ik smolt weg en vertelde dat ik dat héél erg lief vond, maar dat ik dat liever niet meer in mijn ‘boekje’ heb. Ik dook een oud notitieblokje op en gaf het haar. Inmiddels heb ik heel veel liefdesverklaringen gekregen.
Kinderen zijn soms ondeugend en zoeken vaak de grens op. Maar soms… soms is het echt in hun onschuld.
Tja zo kunnen kinderen inderdaad doen. Het is inderdaad grenzen verleggen en dingen uitproberen/onderzoeken. Is het geen idee om die pagina te bewaren? Ik heb voor mijn 2 kinderen een bewaardoos. Hierin zitten moederdaggedichten en tekeningen, brieven aan ‘Sinterklaas’, een briefje waarop sorry werd gezegd omdat er niet geluisterd was en daardoor de inhoud van de pan over de tafel ging (gelukkig geen blijvende schade aan levende have , maar de tafel wel), een schriftje waarin hun eerste echte schrijfwoordjes staan etc.
Het is niet altijd puur grenzen verleggen, maar ook oprecht een lieve achtergrond hebben, zoals dit. Deze blz. gaat in haar ‘schatkist’ wij hebben ook zo’n doos! 🙂