Vandaag liep ik nietsvermoedend de dierenwinkel in, op automatische piloot naar het dieetvoer. Een steek verlamde mij: ‘ik hoef dit niet meer te kopen. Vorige week is onze Harige Koninklijke Hoogheid Poes Muis overleden. Ik slikte dapper de brok in mijn keel weg, draaide mij om, om mezelf via de voordeur weer buiten te laten.

“hebben we toch maar geen voer nodig?’ Snepte de medewerkster toe.

‘Mijn kat is dood’ sputterde ik. ‘Ik dacht even niet na en wilde haar voer kopen’

‘Nou, dat is een beetje zonde van het geld dan he? Haha’

Verbouwereerd liep ik daadwerkelijk weg. Hier zal ik niet snel terugkeren, hoe harteloos kun je reageren?

Vorige week zondag werd onze oude lieve Poes Muis, heel zwak. Van het één op andere moment zagen we ‘dit beestje is op. Dit beestje kan niet meer’

Maandag leek ze toch weer op te leven en ging naar buiten. Ze kwam snel weer binnen en viel van uitputting in slaap, haar voorlijf binnen, haar achterlijf hing nog door het kattenluikje aan de buitenkant. Ik pakte het broze katje op en knuffelde haar flink.

Met een brok in mijn keel belde ik de dierenarts.

Dag lieve Poes Muis. Je wordt gemist. Je wordt zo vreselijk gemist. Rust zacht mupke.