Tegenwoordig verzucht ik minstens eenmaal per dag ‘moet je horen’ waarna ik een verhaal voorlees wat ik gelezen heb op internet.

Dierenmishandeling, sterfgevallen, zieke kindjes, schrijnende gevallen en ander leed, alles komt zo, hóp via Facebook op mijn scherm en vanaf mijn scherm zo, hóp op mijn netvlies. Meestal als ik net een lekker stukje chocola verorber, waarna de chocola mij niet meer smaakt.

Dit fenomeen is natuurlijk niet nieuw, maar wat mij wel opvalt is, sinds ik moeder ben, alles keihard binnenkomt.

Terroristische aanslagen, hongersnood, enge wonden, verkeersongevallen, zelfmoorden, mensen maken overal foto’s van en slingeren dat het internet op.

Dat laatste, dat is een kwalijke zaak. Het zal je naaste maar wezen, in een noodlottig ongeval. Ligt diegene te vechten voor zijn leven maar héé, schrale troost: 40 retweets!

Steeds vaker spreekt mijn lief de woorden: ‘stop toch met dat social media!’ en hij heeft gelijk. Stoppen doe ik niet, maar ik ben minder actief dan voorheen. Ik léés in ieder geval minder. Al dat leed… het is verschrikkelijk.

Ik vind het vreselijk, een beetje té vreselijk. Uren lig ik wakker en durf amper met mijn auto de weg nog op, omdat alle ellende van de afgelopen week weer de revue passeert. Rijdend met mijn bloedjes achterin denk ik dan aan zaken als ‘auto te water’, ‘waar is mijn lifehammer’ en ‘zo’n stationwagen, das ook niet zaligmakend’.

Ook merk ik dat ik mezelf afsluit als het journaal opstaat. Ik kíjk wel, maar neem het niet in mij op. Alsof ik mezelf onbewust afsluit voor alle narigheid.

Blijkbaar zit ik even in een bubbel. Ik kom er vast snel weer uit.