De hele week stond in het teken van opstandig gedrag, buikpijn en niet eten. Mijn kleine meisje was namelijk bijna jarig.

Jarig zijn, dat is iets magisch. A. maakte dit voor het eerst bewust mee. Als kind vond ik mijn verjaardag net zoiets als niezen: de aanloop is eindeloos en uiteindelijk is het zo voorbij.. ha ha ha haaa haaaaa haaaaaaa-tsjoe, gezondheid. En klaar.

Vrijdag vierde ze haar verjaardag op de peuterspeelzaal. Ik maakte koekiemonster sokpoppen en gaf er eierkoeken bij, het was een groot succes.

A. is een heel verlegen meiske en dat weet ze van zichzelf. Zo vroeg ze mij vrijdagmiddag al, of ik de mensen wilde bedanken voor de cadeautjes, want dat durfde ze echt niet. Ik zag dat ze er echt mee zat, het schatje. Vroeger was ik zo rechtlijnig: ‘dank je wel zeggen en anders geef je het cadeautje maar weer terug’ maar nu ik zelf moeder ben… dat is wel erg hard.

Zaterdag was het dan zover, ze was jarig! Een grote drie prijkte op het keukenraam, slingers hingen en de ballonnen hingen vol lucht aan de muur. Er kwam visite, er was een koekiemonster taart, er waren cadeautjes en mamma bedankte iedereen hartelijk.

’s Avonds aten we pannenkoeken en na het douchen was het aandoenlijk om te merken, hoe ze de dag probeerde te rekken. Met een lief stemmetje fluisterde ze mij toe ‘het was een fijne dag mamma, ik ben drie!’

Vandaag werd ze drie, mijn lieve grote kleine meid. Wat hou ik veel van haar.