Juni 2007.
Innuendo.
Mijn moeder zat voor mij, linksvoor. Rechtsvoor zaten mijn tante en mijn neefjes. Voor hun stond de kist van hun vader en echtgenoot. Hun veel te jong overleden vader en echtgenoot, 49, mijn oom.

‘oohooooh we’ll keep on trying’

En ik zag mijn neef in tranen. Ik keek naar mijn moeder. Ik zag mijn moeder in tranen. Ik pakte lief’s hand. Ik was in tranen. Lief had tranen. Nog nooit in mijn leven had ik zoveel verdriet gezien en gevoeld.

Ik kon alleen nog maar naar mijn moeder kijken. Ze knakte bijna, zoveel verdriet. Ik legde mijn hand op haar schouder. Ze keek om en pakte mijn hand. Het liefst was ik op schoot gekropen. Als ik toen had geweten….

‘You can be anything you want to be..’

Wat een tranen. Dit is toch niet normaal. Daar zat mijn moeder. Daar zaten mijn neven. Ik zag mijn ooms en tantes, huilend om hun broer.
Mijn neven. Zij hebben nu geen vader meer. Een steek verlamde mij. Wat is dat erg, je ouder wegbrengen, ik hoopte dat het mij nog lang bespaard zou blijven…
Ik keek weer naar mijn moeder. Wat zal ze haar broer gaan missen. Kon ik maar iets doen voor haar.

‘If there’s a god of any justice under the sky….’

Ik sloot mijn ogen, ik dacht aan mijn oom. Die Keihard gevochten heeft. Die nooit opgegeven heeft. Die altijd bleef lachen…

‘Till the end of time….’

Januari 2008
The voice
Het werd mij niet bespaard.
Ik zat daar in het midden. Voor mij, mijn moeder. In haar kist.