Krabbel de krabbel. Een bultje van een mug. Nu ga ik van een mug geen olifant maken. Tuulk niet. Maar die bultjes werden wel zo groot, dat de twijfel toe begon te slaan. Had ik er dan toch een soort van olifant van gemaakt? Standaard geleverd met dito bulten?? Enfin u voelt hem al aankomen; lekgestoken en tien bultjes waarvan acht(!!) met groteske vormen. Allergische reactie, dat heb je soms. Of niet. Maar ik wel, jottem.
Dus ik belde de huisarts, kreeg wederom een zalfje voorgeschreven en Kimske toog naar de Apotheek.
Alwaar mij werd gevraagd of ik er een inbrengdingetje (letterlijk haar woorden) bij wilde hebben.
Nou ja, twee puntjes:
ten eerste: één inbrengdingetje? Is dat niet wat onhygiënisch? Als je ruim zeven dagen die zalf moet gebruiken, zo’n driemaal daags?

ten tweede: zo enorm waren die bultjes nou ook weer niet. Ik bedoel, een zalfje kan er toch gewoon óp gesmeerd worden? Ik zag mezelf al rommelen met een soort naald en daar had ik eigenlijk niet zo heel veel zin in.

Totdat de apotheekster (wat is de vrouwelijke vervoeging van apotheker??) de volgende woorden sprak:
‘ja, een inbrengdingetje. Voor uw aambeien’ en ze kwam aan met een rectale zalf.
Sta je daar. ‘Nou het is eigenlijk voor mijn mugg olifantenbultjes’ sprak ik beduusd, waarop ze nog net op tijd haar meelijwekkende opmerking in de trant van ‘dat is wel een héle onaangename plek’ inslikte.
‘Dus u hoeft geen aambeienzalf?’
‘Nou ja, als dat ook werkt, ik wil het er best opsmeren hoor, op die bultjes dus.’ Maar dat had niet zoveel nut, gelukkig. Hoe kan ik nu op school een tube aambeienzalf in mn tas laten slingeren? Gewone zalf das niet zo raar. Maar het stond best groot op dat doosje en tube.

Ik kreeg de goede zalf mee in dito doosje. Zonder inbrengstukje.