Kleurrijk als ik ben, hou ik van kleur. Vooral roze. Vooral rood. Vooral aadeteinten en vooral felgroen. Maar géén blauw. Ik hou niet zo van blauw. Alleen een spijkerbroek mag blauw zijn. Meer niet. Ik wijs rustig de ideale auto af omdat ie blauw is. Geen enkel probleem. AH verafschuw ik. Verstand op 0 en naar binnen. Het liefst neem ik een eigen tasje mee, omdat ik anders een blauwe AH tas moet hebben.
Uiteraard is bovenstaande een beetje overdreven. Maar ik hou niet zo van blauw nee.

Mijn geliefde schoonouders, hebben soms iets van servies ofzo over. Uiteraad hebben wij daar bijna altijd oren naar. Zo hebben wij een compleet servies met lichtblauwe rand (…. ik zwijg even). Nu is dat zo lichtblauw, dat het nog net kan. Zelfs wel mooi.

Of we ook nog koffiekopjes wilden hebben. Nu moet u weten, mijn schoonouders hebben een zéér goede smaak. Dus zonder de kopjes vooraf gezien te hebben, zeiden wij ja.

Eenmaal in dit huis pakte ik eindelijk de kopjes uit. Hele leuke kopjes, ik kan niet anders zeggen. In koffieteinten. Dus aardeteinten.
Nu ben ik ook een beetje een zemel. Dus ik zag al helemaal voor me hoe ik het koffiekopje zou proberen te matchen met de manier waarop iemand zijn/haar koffie drinkt. Veel melk? Licht kopje. Geen melk? Donkerbruin. Ik zou zelf altijd de okergele of mokkabruine nemen, want ik heb een beetje melk in de koffie. En zo zou mijn leven nóg beter worden. En aardeteinten en zemelmateriaal. Het is geweldig. De perfecte huisvrouw. Ik zou de vrouw worden met de perfecte koffie in de perfect bijpassende kopjes. Wat een feest! Mensen zouden in de rij staan om bij míj een kopje koffie te drinken. Zelfs zij die geen koffie drinken, zouden toch eens een ware koffie_met_bijpassend_kopje_experience willen. En dan zetten ze zo hun ik_drink_geen_koffie principes over boord.
Zo raar is dat niet hoor. Die kleurenfetish die ik ter plekke aan het ontwikkelen was. Mensen die thee drinken pakken meestal een glas, waardoor je altijd de juiste kleur hebt. Met frisdrank in een glas ook. Dus hoe perfect is dit? Ik wilde bijna mijn allerliefste schoonmoeder bellen om haar te vragen of ze de kopjes toch niet zelf wilde houden. De schat maakt de grootste fout in dr leven door De Perfecte Kopjes weg te doen.

Totdat….
Ik…..
het laatste kopje uitpakte.
En ik ontdekte dat deze blauw was. Dat lelijke, donkere blauw. Erger dan erg.
Tussen al die mooie koffieteinten zit een blauw kopje. Marineblauw zou schoonpaps bij de Marine gezeten hebben? .
Marineblauw is zo’n beetje de meest vreselijk blauw onder al het blauw. Vind ik.
Welke koffie matcht daar nu mee? Geen enkele toch? Ik wilde het kopje eigenlijk per ongeluk laten vallen, ware het niet dat ik er dan nog vijf had. En ik heb óók nog iets met even getallen. Oneven daar hou ik niet zo van. Dus dat kon ook al niet.
Zo komt het dat het blauwe kopje zichzelf een beetje gediscrimineerd voelt. Hij staat helemaal achterin mijn mooie dressoir (dat kon ik nog nét verdragen).
Soms zijn alle kopjes vies (vaatwasser), en dan komt ie tevoorschijn. Als lief koffiezet (duidelijk géén koffie_en_kleur gevoel) roep ik altijd bijna in paniek: ‘niet die blauwe! Nee, echt niet!’ En meestal houdt lief zich daaraan. Gelukkig. Hij denkt er niet eens meer over na. Over al die rare gewoontes van mij. En dat, dat is nou echte liefde.