Laatst liep ik met nicht M. en haar zoon W. in de stad. Het is schattig hoe zo’n uk van net een half jaar, blij kan worden van alles. Kijk het kind aan en hij lacht. Zo is de Wibra een waar pretpark gebleken, temeer omdat mijn nicht en dus zijn moeder M, met een Daffy Duck knuffel ehm.. ietwat apart uit de hoek kwam. Ik vraag me nog altijd af of ze dit voor W. deed of dat ze incognito was, want ja… Wibra. Daar hadden wij vroegah nogal een uitgesproken mening over. Maar goed. We worden ouder en wijzer. Zuiniger in ieder geval. Dus zo liep nichtje kwakend achter de wagen.Lachen natuurlijk en niet alleen voor W.
Het was dikke pret en de pret leek al maar dikker te worden. Vooral toen nicht M. bij de rompertjes ging kijken en W. nog altijd schaterlachend in zijn wagen lag. Das weer eens wat anders dan de kritische blik die meneertje vlak daarvoor had, toen tante Kimske hem een laars met roze randjes aantrok. Ik struinde wat door de rekken en kwam een pakje tegen. Een guitige giraffe keek ons vanaf het shirtje aan. En ja de tekst. Ik schrok er wat van. Er had net zo goed een stempel ‘ik ben een ongewenst kind’ opgedrukt kunnen worden. Dat was dezelfde strekking.
Kijkt u zelf:

Ik bedoel. No-one. je gaat toch niet van je eigen kind zeggen dat het een no one is?? Das toch triest?
Of zou het bedoeld zijn voor baby’s onder de 12 maanden? ‘ik ben nog geen één. I’m no one’
Dubieus dubieus.