Gisteren sprak ik herhaaldelijk de woorden: groene container tegen lief. Lief reageerde heel soms.
Ik besloot naar bed te gaan en gaf lief nog éénmaal een stille hint. Lief lag redelijk snel na mij in bed. Nergens meer aan gedacht natuurlijk. Totdat…. ik vanmorgen de wagen weer hoorde. Shitshitshit.
Ik besloot het deze keer héél anders aan te pakken. Ik had immers geleerd dat de wagen 20 min. later nog bij de straat naast ons kwam. Ik zou dus een kek jurkje uitzoeken, op mijn gemak op zoek gaan naar mijn mooiste schoentjes, ik zou mijn haar borstelen, mijn tanden poetsen en dán pas naar beneden. Blijkbaar rijdt de vuilniswagen op de donderdag een hele andere route dan op zaterdag. Waardoor ik ng nét mijn kekke jurkje achterstevoren aanhad. Ik rende als een ware bezetene naar beneden, schoot in mijn polkadotsloffen (die verrassend charmant stonden onder mijn gestippelde jurkje), schoot de hond voorbij, zag nog net dat hond een teek had en gruwelde. MAAR GEEN TIJD. MOET.CONTAINER.AAN.DE.WEG.ZETTEN! Dus ik stoof de tuin in, hoorde de wagen weer aanstalten maken weg te rijden. Net op het moment dat ik mijn mond opende om luidkeels ‘STOOOOOOOP’ te gillen, zag ik… dat de groene container… niet in de tuin stond.
3 hoeraatjes voor lief de Man! HOERA HOERA HOERA!